Εθνική ανότητα από τα αριστερά //Χρυσή Αυγή: Η επόμενη μέρα // Μια μικρή αναδρομή // Ανακοίνωση // 10ο antifa LIVΕ // Πεθαίνοντας στην Μεσόγειο // Κώδικας μετανάστευσης στον καιρό των κανιβάλων; // Επιτήρηση εντός κι εκτός των τειχών // Ρώσικη "νύχτα" // Ρομά: "Επανένωση"οικογενειών αλά ελληνικά // Now Sports! // Σφαίρες από bytes, bytes από σφαίρες // Ruins: οροθετικές γυναίκες //*Το antifa BARRICADAθα το βρεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στο βιβλιοπωλείο του Ναυτίλου (σόλωνος και χ. τρικούπη), στον χώρο της ελευθεριακής κουλτούρας (ερεσσού και μπενάκη), στα βιβιλιοπώλεια solaris και ελεύθερος τύπος (κέντρο αθήνας) και στα περίπτερα της πλατείας εξαρχείων (στουρνάρη και σπ. τρικούπη) και της πλατείας κάνιγγος (στην αρχή της ακαδημίας).
Για επικοινωνία: barricadamag@yahoo.gr
Κώδικας Μετανάστευσης στον καιρό των κανιβάλων;
Η πρώτη εντύπωση που δίνει το σχέδιο νόμου του Κώδικα Μετανάστευσης είναι πως κάτι αλλάζει· ίσως προς το καλύτερο. Ειδικά αν την τοποθετήσει κανείς στο πλευρό, τόσο του επικείμενου αντιρατσιστικού νόμου, όσο και της «αντιναζιστικής στάσης» του ελληνικού κράτους μετά την δολοφονία Φύσσα. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Καταρχάς πρέπει να τονιστεί ότι σε όλα τα άρθρα του νόμου υπάρχει η προϋπόθεση «πως όλα τα παραπάνω ισχύουν εκτός αν συντρέχουν λόγοι δημόσιας τάξης ή εθνικού συμφέροντος». Αυτή η προτασούλα που διαρκώς ξεφυτρώνει σε κάθε παράγραφο του νόμου είναι μια υπενθύμιση: πως τον πρώτο και τελυταίο λόγο για όσους/ες πατάνε το πόδι τους σ’ αυτόν τον τόπο τον έχει η δημόσια τάξη. Παρότι θεσπίζονται οι επιτροπές μετανάστευσης με ειδικευμένο προσωπικό, παρότι έχουν ήδη προσληφθεί δεκάδες υπάλληλοι για τις υπηρεσίες μίας στάσης, που από τις 30 Σεπτεμβρίου έχουν δημιουργηθεί σε όλες τις αποκεντρωμένες περιφέρειες, τον κεντρικότερο ρόλο εξακολουθεί να παίζει το υπουργείο προ.πο. Το δεύτερο είναι πως οι προϋποθέσεις που τίθενται για την απόκτηση του καθεστώτος του «επί μακρόν διαμένοντος», ειδικά σε ό,τι αφορά το αποδεικτικό επαρκούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, μοιάζει με θλιβερή επανάληψη της εθνικιστικής και ακροδεξιάς αντίληψης των προηγούμενων νόμων. Το ποιοι θα στελεχώνουν τις επιτροπές που θα κρίνουν την επάρκεια και το πως θα αιτιολογούν την θετική ή αρνητική γνωμοδότηση, παραμένουν ζητήματα ανοιχτά που τουλάχιστον γεννούν αμφιβολίες για την λειτουργικότητά τους. Το τρίτο είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα τα παραπάνω αφορούν ένα σχέδιο νόμου. Το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα παραμείνει ίδιο σε ό,τι αφορά τη λογική του αφού ψηφιστεί. Όπως έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, αρκετοί νόμοι βγαίνουν εμφανώς κουτσουρουμένοι μετά τη διαδικασία της ψήφισης. Και με τη σύνθεση του παρόντος πολιτικού προσωπικού κάτι τέτοιο μοιάζει εξίσου πιθανό και για αυτόν τον νόμο. Το τελευταίο είναι η απόσταση ανάμεσα στο τυπικό και το πραγματικό σύνταγμα. Εννοούμε πως ακόμη κι αν ψηφιστεί ο νόμος, δεν είναι καθόλου βέβαιο το αν και σε ποια έκταση θα εφαρμοστεί. Η μέχρι σήμερα εφαρμογή της (αντι)μεταναστευτικής πολιτικής από τους δημόσιους λειτουργούς, έχει δείξει πως δεν είναι λίγες οι φορές που οι δημόσιοι λειτουργοί ερμηνεύουν και εφαρμόζουν τον νόμο κατά το δοκούν. Πράγμα που έχουν νιώσει στο πετσί τους χιλιάδες μετανάστες. Πέμπτο και τελευταίο. Αυτός ο νόμος μαζί με τον αναμενόμενο νέο Κώδικα Ιθαγένειας θα σχηματίσουν το νέο νομοθετικό δίπολο της ελληνικής (αντι) μεταναστευτικής πολιτικής, σ’ εκείνο το τμήμα της που εκφεύγει της δημόσιας τάξης και των παρακρατικών μηχανισμών. Η «σκληρή πόρτα» του ελληνικού κράτους, η νόμιμη διαμονή και εργασία, φαίνεται να αποκτά πλέον και μια συγκεκριμένη θεσμική/νομοθετική διάσταση. που όμως προχωράει πιασμένη χέρι χέρι, τόσο με την ανελαστική πολιτική παροχής ασύλου όσο και με φαινόμενα τύπου Μανωλάδας, που δεν πρόκειται να εκλείψουν.