> αφίσα που κολλήθηκε από διαρρήκτ(ρι)ες της φοιτητικής κουλτούρας
 |
Ο ΜΟΝΟΣ ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΠΡΟΧΘΕΣ, Η ΑΤΥΠΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΧΡΗΣΤΩΝ, μικροπαραβατικών, μικρο-πωλητών και αιώνιων φοιτητών/τριών οργάνωσε τελετή μαύρης μαγείας με σκοπό να θυσιάσει άριστους νέους με προοπτική καριέρας στο εξωτερικό. Σας φαίνεται ρεαλιστικό; Ωραία, όσo ρεαλιστικό είναι το παραπάνω δημοσίευμα, τόσο είναι και τα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν σε δελτία ειδήσεων και εφημερίδες. Όλα εκείνα, που με πρόσχημα την αριστερή ηγεμονία στα πανεπιστήμια, διαμορφώνουν μία νέα δεξιά αφήγηση για το πανεπιστήμιο. Μία ιστορία περί εγκληματικότητας και ανομίας, που μεθοδευμένα τα τελευταία 10 χρόνια χτίζεται μέσα και έξω από τις σχολές: είτε σε επίπεδο προσώπων, μαθημάτων και ακαδημαϊκών προσανατολισμών, είτε ευρύτερα στη νοοτροπία του ακαδημαϊκού σώματος. ΒΕΒΑΙΑ, Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΕΙΤΑΙ, ΑΠΛΑ, ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΜΗΝΤΙΑΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ. Κάθε άλλo η αποτελεσματικότητά της βασίζεται στην μοριακή εδραίωσή της, στην ακαδημαϊκή καθημερινότητα: στις συζητήσεις, στις επαφές και στο επίπεδο των καθημερινών σχέσεων. Ο φόβος και η ανασφάλεια του φοιτητικού σώματος, γύρω από «την πρέζα στη Μασσαλίας», «το παρεμπόριο στην ΑΣΟΕΕ » και τα «ναρκωτικά στο ΑΠΘ», έχουν γίνει τυφλοσούρτης, ενώ ο συντηρητισμός της ελληνικής οικογένειας γυρνάει πίσω σε ατομισμό και απογοήτευση. Και αν είμαστε για κάτι σίγουροι και σίγουρες, αυτό είναι πως ο φόβος παράγει γενικευμένη σιωπή. ΕΤΣΙ, Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και στρώνεται το απαραίτητο έδαφος ώστε η αφήγηση περί εγκληματικότητας να εφαρμόζεται τέλεια στη συντηρητική σφαίρα του φοιτητικού σώματος. Η ιδεολογία της ανομίας γίνεται ηγεμονική και η συστράτευση με την αστυνομία στέκεται σα μοναδική λύση. Κάπως έτσι ανανεώνεται ο ήδη εδραιωμένος ρατσισμός των φοιτητών, κάπως έτσι χτίζεται η ανοχή σε επιθέσεις κατά μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων και μικροπαραβατικών κατά της πολυεθνικής εργατικής τάξης. ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα από την κάθε φορά μηντιακή παράνοια, ούτε περιμένουμε κάποια εντυπωσιακή «καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου» για να δούμε τι συμβαίνει δίπλα μας. Καιρός, λοιπόν, να δράσουμε ανάλογα. Να γνωριστούμε, να χτίσουμε τις σχέσεις μας, να αναγνωρίσουμε τις συλλογικές μας δυνατότητες και να αντεπιτεθούμε. |