Zero Years #8, Ιούνης - Ιούλης '18 | κυκλοφορεί
 |
Το Zero Years υποστηρίζει τη Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα και τους σκοπούς της. Αν δεν βρίσκεις αυτή την έκδοση αλλού, θα την βρεις στο info/βιβλιοπωλείο της Λέσχης, Φερρών 30 και Φυλής, κάθε Πέμπτη 16.30-19.30 και κάθε Σάββατο, 12.00-16.00. Θα τη βρεις, όμως, και εδώ: στην Αθήνα: στο κάτω περίπτερο της πλατείας εξαρχείων, στο βιβλιοπωλείο Ναυτίλος και στα Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια Αρχιτεκτονικής και Νομικής. στην Πάτρα: αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ανατόπια στη Θεσσαλονίκη: στο στέκι στη Μόδη στα Ιωάννινα: στο Fahrenheit 451 και στο αυτόνομο βιβλιοπωλείο και αρχείο κινηματικών εντύπων Mad Marx αν παρόλα αυτά δεν το βρίσκετε, στείλτε στο zeroyearszine@gmail.com Σ’ αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει ρίγη γλυκειάς αδιαφορίας δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο Κλείνω τ’ αυτιά μου σε κάθε ψέμα που μου ξυπνά φόβο παράλογο είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα στην αυτοκρατορία των ανάπηρων Μια από τις αρχικές αξιώσεις του περιοδικού αυτού ήταν -και φυσικά παραμένει- να συζητάει και να γράφει για την βιωμένη πραγματικότητα των συντακτών/τριών του ως κομμάτι της σύγχρονης εργατικής τάξης. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι κοινωνικά και ταξικά ορισμένη, είναι πολωμένη και καπιταλιστικά σύνθετη, είναι γεμάτη αντιφατικές επιθυμίες και αδιάλλακτες ανάγκες -ή και το αντίστροφο. Οι δύο και κάτι μήνες που μας πήρε να συζητήσουμε, να ξανασυζητήσουμε και να συντάξουμε την ύλη αυτού του τεύχους ευτυχώς δεν μας βρήκαν αδρανείς. Χάρη στην προθυμία για κουβέντα που έδειξε το Αυτοδιαχειριζόμενο Βιβλιοπωλείο-Distro «Σουπιά» βρεθήκαμε να συζητάμε τα Ελληνοτουρκικά στο Πολυτεχνείο του Βόλου, στα τέλη του περασμένου Απρίλη. Χάρη στις σταθερές συντροφικές σχέσεις και τις αμοιβαίες πολιτικές συμφωνίες με το antifa community βρεθήκαμε σε δύο μοτοπορείες εναντίωσης στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και αλληλεγγύης στους/στις Παλαιστίνιους/ες, με τη μία εξ’ αυτών να περνάει έξω από το Πεντάγωνο και το ελληνο-ισραηλινό εμπορικό επιμελητήριο στο κάτω Χαλάνδρι. Χάρη στην πρωτοβουλία των Συμβουλίων για την Εργατική Αυτονομία βρεθήκαμε, επίσης, σε μια συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών και σε μια πολιτική εκδήλωση με θέμα τις ιμπεριαλιστικές αναζητήσεις του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο την ενέργεια. Κι όλα αυτά αφότου αφιερώσαμε τον μεγαλύτερο όγκο του προηγούμενου τεύχους στην ιχνηλάτηση της μεταστροφής της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους στην Μέση Ανατολή από τον Β’ ΠΠ και έπειτα, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση. Είμαστε κατά κάποιο τρόπο προνομιούχοι/ες, έτσι δεν είναι; Και το προνόμιό μας είναι ότι σε μια εποχή που η πολιτική συγκυρία γίνεται στην καλύτερη περίπτωση αντικείμενο υπαρξιακού αναστοχασμού και στην χειρότερη αποβάλλεται μπροστά στην ευκολία της Ιδεολογίας, το πολιτικά οργανωμένο συντροφικό μας περιβάλλον δεν μας επέτρεψε την αδράνεια. Δεν μας υπέδειξε την ακαδημαϊκή ενατένιση της κοινωνικής κίνησης. Μας επέβαλε -και εμείς το επιβάλαμε στους εαυτούς και τις εαυτές μας- να μπλέξουμε: να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να κάνουμε κριτική, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε και να κολλήσουμε αφίσες, χωρίς να χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας το δρόμο. Μη φαντάζεστε! Όταν λέμε το δρόμο εννοούμε όλα όσα αναφέραμε παραπάνω, μαζί με όσα προλάβαμε να συζητήσουμε ή να ζήσουμε, οργανωμένα ή εδώ κι εκεί, ασκώντας ένα ελάχιστο πολιτικό καθήκον σε μια ζοφερή εποχή. Το ξέρουμε ότι δεν είναι αρκετά. Ποτέ τα λόγια από μόνα τους δεν ήταν. Το λέμε ξανά: γράφουμε από προνομιούχο θέση. Η αντι-θεσμική παράδοση που κουβαλάμε μας έχει προσφέρει τη συνείδηση πως δοκιμάζουμε για να αποτύχουμε καλά, να δοκιμάσουμε ξανά και να αποτύχουμε καλύτερα. Καμία μελαγχολία! Μας προκαλεί απλά δυσπεψία η κατανάλωση κάθε μικρής «επιτυχίας»: ενός πεσίματος σε φασίστα, ενός μοιράσματος σε σχολείο, μιας εκλογικής επιτυχίας, μιας έκδοσης, ενός πολιτικού ελιγμού ή μιας καλής άποψης -ως της απόλυτης νίκης, ως του φάρου για το μέλλον της επαναστατικής γραμμής κ.λπ. Οι μικρόκοσμοι είναι αποπνικτικοί -και οι φύλακές τους κάτι χειρότερο! Μιλάμε, λοιπόν, από τη θέση μιας διάθεσης για πολιτικό πειραματισμό που δεν αναζητεί κάποια δικαίωση από τις γραφές. Αντλεί απλά από την ίδια του την κίνηση, οπισθοχωρεί μόνο για να σκεφτεί, να ανασυνταχτεί και να δοκιμάσει ξανά. Παρακάτω λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να συζητήσουμε κάποια από αυτά που ακούσαμε, διαβάσαμε, είδαμε δίπλα μας και συζητήσαμε το προηγούμενο δίμηνο, κατά την απόπειρά μας να τεθούμε, λόγω και έργω, ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό με αφορμή την κλιμακούμενη ένταση στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Μια απόπειρα εκ προοιμίου μειοψηφική και αναγκαστικά ημιτελή. [...] |