 |
Το Zero Years υποστηρίζει τη Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα και τους σκοπούς της. Αν δεν βρίσκεις αυτή την έκδοση αλλού, θα την βρεις στο info/βιβλιοπωλείο της Λέσχης, Φερρών 30 και Φυλής, κάθε Πέμπτη 16.30-19.30 και κάθε Σάββατο, 12.00-16.00. Θα τη βρεις, όμως, και εδώ: στην Αθήνα: στο κάτω περίπτερο της πλατείας εξαρχείων, στο βιβλιοπωλείο Ναυτίλος και στα Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια Αρχιτεκτονικής και Νομικής. στην Πάτρα: αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ανατόπια στη Θεσσαλονίκη: στο στέκι στη Μόδη στα Ιωάννινα: στο Fahrenheit 451 και στο αυτόνομο βιβλιοπωλείο και αρχείο κινηματικών εντύπων Mad Marx αν παρόλα αυτά δεν το βρίσκετε, στείλτε στο zeroyearszine@gmail.com ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Προλεγόμενα σε μια κινηματική συζήτηση που θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει Εάν οι φυσικές, χημικές, βιολογικές συνθήκες της εργασίας έχουν αντίκτυπο στο σώμα του εργάτη, η οργάνωση της εργασίας αντίθετα έχει το ψυχικό σώμα ως στόχο. (Christophe Dejours & Pascale Molinier, Le travail comme énigme, 1994) Ζούμε στην εποχή του γενικευμένου άγχους. Το άγχος έχει αναγορευτεί στον γενικό συναισθηματικό ρυθμιστή της καθημερινής ζωής. Μια ζωή υπό πίεση απλώνεται γύρω από αυτή την κοινωνία, όπου κι αν στρέψουμε τα μάτια μας. Οι σύγχρονοι υπήκοοι είναι διαρκώς «στην τσίτα», πολύ συχνά με την θέλησή τους. Οι στιγμές της καθημερινής ζωής περνούν φευγαλέα από μπροστά τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. Οι βδομάδες κυλάνε καταιγιστικά και όλοι είναι «στο τρέξιμο». Βιάζονται για να προλάβουν, διαρκώς σε μια αυτοτροφοδοτούμενη ένταση, μέχρι να γυρίσουν το βράδυ σπίτι τους για να κοιμηθούνε (αν κοιμηθούνε...). Όλη την μέρα καφέδες, super foods και energy drinks. Και το βράδυ ξύδια, μπάφοι, αγχολυτικά και σειρές. Είναι ο πολιτισμός του 21ου αιώνα. Μας αφορά όμως αυτό ως σύγχρονη εργατική τάξη; Κι αν ναι, γιατί; Για να κατανοήσουμε ιστορικά τον σύγχρονο εργατικό ψυχισμό, έχει σημασία να διερωτηθούμε πως ένιωθε στην καθημερινότητά της η «παλιά εργατική τάξη». Έχει σημασία να φανταστούμε την εργατική τάξη μέσα στον κόσμο της, με ό,τι αυτός συμπεριελάμβανε. Για να απαντήσουμε, θα υποστηρίξουμε αρχικά κάτι θεμελιώδες στην ανάλυσή μας: ότι κάθε ιστορική φάση καπιταλιστικής εξέλιξης, σε αναλογία με τις μεθόδους της εμπορευματικής παραγωγής και τους τρόπους κοινωνικής αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, «παράγει» και εμπνέει τα ανάλογα, μαζικής εμβέλειας και ηγεμονικά δυσφορικά συναισθήματα για το προλεταριάτο. Αυτά τα ηγεμονικά δυσφορικά συναισθήματα αποτελούν επιμέρους όψη των κοινωνικών αντιφάσεων της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης, τμήμα του καπιταλιστικού εποικοδομήματος, και κατ’ επέκταση έχουν μια ιστορικότητα και μια κοινωνικότητα που είναι αξεδιάλυτη από το σύστημα αυτό. Σε στιγμές μαζικής προλεταριακής ανταρσίας, οι πληβείοι στρέφονται και εναντίον αυτών των δυσφορικών συναισθημάτων, ως κομμάτι του κόσμου του κεφαλαίου του οποίου την καταστροφή επιθυμούνε. Ας ονομάσουμε τα συναισθήματα αυτά «δυσφορικά συναισθήματα προς καπιταλιστική αξιοποίηση», χωρίς να θέλουμε καθόλου να μειώσουμε την υπόστασή τους ως αληθινά ανθρώπινα συναισθήματα. Η παραπάνω άποψη, ενδεχομένως, φαντάζει αιρετική για τα τρέχοντα κινηματικά ήθη, όμως κάνει κάτι πολύ σημαντικό κατά την γνώμη μας: κόντρα στον σχετικισμό και την ψυχολογικοποίηση, ιστορικοποιεί τα δυσφορικά συναισθήματα της εργατικής τάξης, τα αποπροσωποποιεί από τους υλικούς φορείς τους και επιχειρεί να τα εντάξει στο ευρύτερο ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Ιστορικοποιώντας τα ηγεμονικά δυσφορικά συναισθήματα της εργατικής τάξης, ως εκδηλώσεις του εργατικού ψυχισμού που υπάγεται σταδιακά στην εξουσία του κεφάλαιου, θεμελιώνει την αντίληψη περί πρωτοκαθεδρίας των υλικών παραγόντων στην ψυχική υγεία, δίχως να μειώνει σε τίποτα την αυθεντικότητα των ανθρωπίνων συναισθημάτων καθεαυτών. Επιπλέον αποπειράται να συμμετάσχει στην γενική συζήτηση περί «ψυχικής υγείας», διεμβολίζοντας τις σχετικιστικές και συσκοτιστικές αναλύσεις των κομφορμιστών ειδικών, από την ειδική οπτική γωνία θέασης και συμφέροντος του προλεταριακού βιώματος και μόνον αυτού. Ας εξετάσουμε κάποιες ιστορικές μορφές «δυσφορικών συναισθημάτων προς καπιταλιστική αξιοποίηση». |
↧
ZERO YEARS #10
↧