Άλλοι μετράνε τη ζωή σε τετραγωνικά. Άλλοι ζυγίζουν τη ζωή σε γραμμάρια. Κι άλλοι την αντικρύζουν μόνο φορώντας γυαλιά. Αυτά είναι σίγουρα βήματα σε ένα έδαφος που δε σου ανήκει. Αυτοί είναι εύκολοι τρόποι να βαφτίζεις οτιδήποτε αγνοείς ζωή. Αυτές είναι δοκιμασμένες συνταγές επιβίωσης για νεκροζώντανους.
Αλλά η ζωή -όπως πάντα- βρίσκεται αλλού. Στην λαχανιασμένη ανάσα που παλεύει να σταθεροποιηθεί. Στο ανεπαίσθητο άγγιγμα που αναζητά την αγκαλιά. Στο οργισμένο βλέμμα που ζητάει το λογαριασμό για όλους. Εκεί βρίσκεται. Εδώ βρισκόμαστε.
Antifa live. Fata Morgana. Να τα λέμε κι αυτά. O Γιάννος κι ο Σπύρος, ο Λάμπρος κι ο Μιχάλης, ο Γιώργος και ο Άρης, ο Τάσος, ο Παναγιώτης, το Μαράκι, ο Σωτήρης, ο Αχιλλέας και ξανά ο Γιώργος κι άλλοι τόσοι κι άλλες τόσες, εκατοντάδες πια, υπηρέτες και υπηρέτριες ενός άγνωστου θεού που εικονίσματά του είναι τα παιδιά της μητρόπολης κι ευαγγέλιά του ρίμες και κουπλέ μπασταρδεμένα με beat από κάθε γωνιά του κόσμου.
Αυτοί κι αυτές είμαστε. Κάθε Δευτέρα μπαίνουμε στην ουρά για τα κάτεργα και κάθε Παρασκευή στήνουμε γιορτή, κάθε Κυριακή κοιμόμαστε χώρια και κάθε Σάββατο ξυπνάμε μαζί, κάθε βράδυ πέφτουμε για ύπνο με όνειρα και κάθε πρωί ο εφιάλτης έρχεται να μας επισκεφθεί. Αλλά ξέρουμε πως δεν υπάρχει επιστροφή, γνωρίζουμε καλά πως μόνο οι κοινές μας σκέψεις, οι κοινές μας αγωνίες, ο κοινός μας αγώνας, θα γίνουν βάλσαμο στις χίλιες και μία πληγές της κοινής μας καθημερινότητας.
Δεν έχει αξιοθέατα και selfie αυτό το ταξίδι, δεν έχει ήρωες και τέρατα αυτό το παραμύθι, δεν έχει στρατηγούς και παράσημα αυτή η διαδρομή. Ό,τι αξίζει το ξέρουν αυτοί που συμμετέχουν, ό,τι μετράει το γνωρίζουν αυτές που τολμάνε να προχωρήσουν.
Έτσι χτίστηκε και χτίζεται με πόνο και αγάπη ένας ολόκληρος κόσμος που μόνο αυτονόητος δεν είναι κι ονομάζεται ανεξάρτητη σκηνή.
Έτσι έχει σάρκα και οστά και δεν είναι κούφια λέξη ο αντιφασισμός.
Για τον Πετρίτ Ζίφλε και την Zackie Oh, για τον Σαχζάτ Λουκμάν και την Zainab Fadil, για τον Raw Assault και τον Killah P, για τ’ αδέρφια και για τις αδερφές στην Παλαιστίνη και στο Μεξικό, για όλους και για όλες παντού.
16/2/19, νομική σχολή, αθήνα, antifa live vol 25-
Αλλά η ζωή -όπως πάντα- βρίσκεται αλλού. Στην λαχανιασμένη ανάσα που παλεύει να σταθεροποιηθεί. Στο ανεπαίσθητο άγγιγμα που αναζητά την αγκαλιά. Στο οργισμένο βλέμμα που ζητάει το λογαριασμό για όλους. Εκεί βρίσκεται. Εδώ βρισκόμαστε.
Antifa live. Fata Morgana. Να τα λέμε κι αυτά. O Γιάννος κι ο Σπύρος, ο Λάμπρος κι ο Μιχάλης, ο Γιώργος και ο Άρης, ο Τάσος, ο Παναγιώτης, το Μαράκι, ο Σωτήρης, ο Αχιλλέας και ξανά ο Γιώργος κι άλλοι τόσοι κι άλλες τόσες, εκατοντάδες πια, υπηρέτες και υπηρέτριες ενός άγνωστου θεού που εικονίσματά του είναι τα παιδιά της μητρόπολης κι ευαγγέλιά του ρίμες και κουπλέ μπασταρδεμένα με beat από κάθε γωνιά του κόσμου.
Αυτοί κι αυτές είμαστε. Κάθε Δευτέρα μπαίνουμε στην ουρά για τα κάτεργα και κάθε Παρασκευή στήνουμε γιορτή, κάθε Κυριακή κοιμόμαστε χώρια και κάθε Σάββατο ξυπνάμε μαζί, κάθε βράδυ πέφτουμε για ύπνο με όνειρα και κάθε πρωί ο εφιάλτης έρχεται να μας επισκεφθεί. Αλλά ξέρουμε πως δεν υπάρχει επιστροφή, γνωρίζουμε καλά πως μόνο οι κοινές μας σκέψεις, οι κοινές μας αγωνίες, ο κοινός μας αγώνας, θα γίνουν βάλσαμο στις χίλιες και μία πληγές της κοινής μας καθημερινότητας.
Δεν έχει αξιοθέατα και selfie αυτό το ταξίδι, δεν έχει ήρωες και τέρατα αυτό το παραμύθι, δεν έχει στρατηγούς και παράσημα αυτή η διαδρομή. Ό,τι αξίζει το ξέρουν αυτοί που συμμετέχουν, ό,τι μετράει το γνωρίζουν αυτές που τολμάνε να προχωρήσουν.
Έτσι χτίστηκε και χτίζεται με πόνο και αγάπη ένας ολόκληρος κόσμος που μόνο αυτονόητος δεν είναι κι ονομάζεται ανεξάρτητη σκηνή.
Έτσι έχει σάρκα και οστά και δεν είναι κούφια λέξη ο αντιφασισμός.
Για τον Πετρίτ Ζίφλε και την Zackie Oh, για τον Σαχζάτ Λουκμάν και την Zainab Fadil, για τον Raw Assault και τον Killah P, για τ’ αδέρφια και για τις αδερφές στην Παλαιστίνη και στο Μεξικό, για όλους και για όλες παντού.
16/2/19, νομική σχολή, αθήνα, antifa live vol 25-
