"[...] Η ποινή του, τελικά, ήταν 16 χρόνια και 2 μήνες. 16 χρόνια δεν είναι αρκετά. Όχι γιατί ξέρουμε πως τελικά τα μισά απ’ αυτά θα εκτίσει, ούτε γιατί πιστεύουμε πως θα περάσει καλά μέσα. Αλλά γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν αλλάζει έτσι. Οι έξι γυναίκες θα μείνουν με το τραύμα τους, οι υπόλοιπες με το φόβο και τον περιορισμό στην ιδέα του βιασμού και οι άντρες με τη γνώση και τη ψωροπερηφάνια του ισχυρού. Κι όλα αυτά, γιατί η υποτίμηση των γυναικών είναι κομμάτι του ταξικού πολέμου. Κι όλα αυτά, μέχρι να βρεθούμε ξανά όλες μαζί, μέχρι να οργανώσουμε ξανά τις ντροπές, τις ήττες μας, τις αδυναμίες και τις πληγές μας. Μέχρι να οργανώσουμε ξανά τη χαρά και την οργή μας. Και τότε, όταν ακούσουν τα δικά μας βήματα, όλοι όσοι είναι απέναντί μας θα μάθουν να μας φοβούνται." Στις 23 Απριλίου έγινε το εφετείο του 32χρονου από το Μαρούσι που προσπάθησε να βιάσει 6 γυναίκες. Τις απόπειρές του τις έκανε σε νεκρές ώρες σε διάφορες υπόγειες διαβάσεις στο Μαρούσι και στο Χαλάνδρι. Η απόφαση του εφετείου ήταν 16 χρόνια φυλάκισης και 1.000 ευρώ πρόστιμο (ίδια με την πρωτόδικη ποινή). Οι 619 women's collective και οι Antifa Sisterhood ήταν εκεί.
(ακολουθεί το κείμενο που είχε γραφτεί από τις 619 το Μάιο του ΄17, μετά τη λήξη του πρώτου δικαστηρίου)
«ΤΙ ΗΤΤΑ 6-0; ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΒΙΑΣΕΙ; ΕΜΕΙΣ, ΔΗΛΑΔΗ, ΧΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ;»
Την Τρίτη 28/03/17, βρεθήκαμε με τις Antifa Sisterhood στα δικαστήρια της οδού Δέγλερη. Ήταν η δεύτερη συνεδρία μιας υπόθεσης που νοιώσαμε πως μας αφορά όλες μας. Ήταν η δίκη του λεγόμενου «Δράκου του Αμαρουσίου». Για εμάς, το παρατσούκλι «δράκος», που συχνά χαρακτηρίζει τους βιαστές, όταν αυτοί πιάνονται και, ξαφνικά, αποκαλύπτεται πως δεν είχαν βιάσει μόνο μια φορά -λες και γίνεται μόνο μία φορά-, είναι αποπροσανατολιστικό και εξιλεωτικό. Αποπροσανατολιστικό και εξιλεωτικό, γιατί φοράει στο βιαστή το προσωπείο του μυθικού τέρατος, τον βγάζει απ’ το καθημερινό του πρόσωπο, σε κάνει να πιστεύεις πως τέτοιοι άντρες γεννιούνται μόνο μια φορά και, όχι, δεν είναι σεξιστές, δεν είναι βιαστές, δεν υποτιμούν, αλλά είναι τρελοί, σχιζοφρενείς και μανιακοί. Όμως όχι. Οι σχιζοφρενείς και οι τρελοί δε βιάζουν και, επειδή πολλοί «δράκοι» έχουν μαζευτεί, σταματάμε κάπου εδώ να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη.Πίσω στην υπόθεση. Ο άντρας αυτός(1) έκανε, μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο, τουλάχιστον έξι απόπειρες βιασμού. Επιτέθηκε σε έξι διαφορετικές γυναίκες, σε μέρη σκοτεινά, χωρίς κόσμο και σε νεκρές πολύ πρωινές ώρες. Τους επιτέθηκε σε πάρκα, σε υπόγειες διαβάσεις, στο δρόμο για τη δουλειά τους. Και κάθε φορά μεθόδευε τις κινήσεις του, όλο και πιο οργανωμένα.
Η υπερασπιστική του γραμμή - Η Δικαιοσύνη
Από τη μία ο ψυχίατρός του, γνωστός για τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, Δ. Σούρας. Εκτός του ότι προσπάθησε να τον περάσει ως ψυχωσικό, που φωνές του έλεγαν «χουφτωσ’ την», τον χαρακτήρισε δειλό και άτολμο. Μα πώς ένας δειλός και άτολμος συχνάζει στα πάρκα και προσπαθεί να επιτεθεί σε γυναίκες; Κι εμείς γιατί, όταν περνάμε τις υπόγειες διαβάσεις, κοιτάμε συνέχεια πίσω μας και βγάζουμε αναστεναγμούς ανακούφισης, όταν βγούμε ξανά στην επιφάνεια, νοιώθοντας λιγάκι πιο τολμηρές; Από την άλλη ο δικηγόρος του, Δ. Ράπτης, με τη χυδαιότητα που αρμόζει σ’ ένα κάθαρμα σαν κι αυτόν, δεν έχανε ευκαιρία να υποτιμά τις γυναίκες και να τις παρουσιάζει σαν άβουλα αντικείμενα. «Δεν ήταν έτοιμος, αν ήθελε να βιάσει δε θα τα ‘χε καταφέρει; Θέλετε να μας πείτε ήττα 6-0;» Αυτή και άλλες εκφράσεις του, όπως επίσης και το γεγονός ότι έκανε αναφορά σε διάφορες δικογραφίες κατά τις οποίες το κακούργημα της απόπειρας του βιασμού και του βιασμού είχαν υποπέσει σε πλημμελήματα, μας υπενθυμίζει πως, γι’ αυτούς, βιασμός μπορεί να υπάρξει μόνο όταν υποστούμε την κολπική διείσδυση και ο άλλος τελειώσει. Λες και οτιδήποτε άλλο εμείς δεν το βιώνουμε ως τέτοιο, λες και δεν εκφράζει επιβολή. Αλλά εδώ δε νοείται σεξ με συναισθήματα/συναίνεση χωρίς διείσδυση! Πόσο μάλλον εκεί που τους συμφέρει. Σύσσωμη η κοινωνία και η Δικαιοσύνη, σου λένε, από τη μία, πως, αν αντιδράσεις, αν χτυπήσεις και χτυπηθείς και ουρλιάξεις και αν εν τέλει καταφέρεις και ξεφύγεις, πως αυτό δεν είναι απόπειρα βιασμού, αλλά «ασέλγεια», και πως, από την άλλη, αν παγώσεις, δεν αντιδράσεις, τότε η πράξη αμφισβητείται ως βιασμός: ίσως ήθελες κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή η γυναίκα, σαν υποκείμενο, αφαιρείται από την υπόθεση. Προφανώς, οι νόμοι και ο ποινικός κώδικας είναι αντίστοιχοι της κοινωνίας που διέπουν. Ο νομικός χαρακτηρισμός του βιασμού μας είναι ξεκάθαρα εναντίων μας. Είναι φτιαγμένος για να αθωώνει.
Ειδική μνεία
Ο εν λόγω βιαστής και η υπεράσπισή του, ούτε λίγο ούτε πολύ έριξαν το φταίξιμο στην κοπέλα με την οποία ο άντρας ισχυρίζεται πως είχαν σχέση. Η ίδια, βέβαια, το έχει αρνηθεί. Το επάγγελμά της; Σεξεργάτρια. Και ακριβώς εκεί στηρίζονται όλες τους οι κατηγορίες. Ατάκες τύπου «Ποιος άντρας που θα ήταν στα καλά του θα ήθελε να παντρευτεί μια τέτοια γυναίκα;» ποινικοποιούν τον τρόπο ζωής και την εργασία της ελεύθερης -ας πούμε- σεξεργάτριας. Για να είναι κοινωνικά απομονωμένη και διαχειρίσιμη, για να είναι πιο φθηνή και για να χτίζει ο εθνικός κορμός γύρω της ό,τι διάολο μπίζνα θελήσει. Γιατί δεν είναι συμβατή στον τρόπο ζωής που άντρες και κάθε λογής αφεντικά θέλουν για τη γυναίκα -«ηθική νοικοκυρά -χωρίς πολλά πολλά.» Αυτά τα λίγα για το ζήτημα. Προς το παρόν.
«Άκουγα τα βαριά του βήματα πίσω μου. Λέω στην κόρη μου να μην πηγαίνει απ’ τα σκοτεινά μέρη και συμβαίνει σε ‘μένα, την ώρα που πήγαινα στη δουλειά μου.», μας είπε μία από τις γυναίκες που δέχτηκαν επίθεση, και τα λόγια της συμπυκνώνουν όλο το βάθος της κουλτούρας του βιασμού. Γιατί είναι όλα όσα συμβαίνουν πριν την ίδια την πράξη. Είναι τα βαριά βήματα και οι αναμνήσεις που ξέρουμε χωρίς κατ’ ανάγκη να έχουμε. Που ξέρουμε η μία από την άλλη. Που ξέρουμε από τις προγόνισσές μας. Είναι ο αυτοπεριορισμός μας στο δημόσιο χώρο και η περαιτέρω υποτίμησή μας. Κι όλα αυτά δε ξεχνιούνται.Η ποινή του, τελικά, ήταν 16 χρόνια και 2 μήνες. 16 χρόνια δεν είναι αρκετά. Όχι γιατί ξέρουμε πως τελικά τα μισά απ’ αυτά θα εκτίσει, ούτε γιατί πιστεύουμε πως θα περάσει καλά μέσα. Αλλά γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν αλλάζει έτσι. Οι έξι γυναίκες θα μείνουν με το τραύμα τους, οι υπόλοιπες με το φόβο και τον περιορισμό στην ιδέα του βιασμού και οι άντρες με τη γνώση και τη ψωροπερηφάνια του ισχυρού. Κι όλα αυτά, γιατί η υποτίμηση των γυναικών είναι κομμάτι του ταξικού πολέμου. Κι όλα αυτά, μέχρι να βρεθούμε ξανά όλες μαζί, μέχρι να οργανώσουμε ξανά τις ντροπές, τις ήττες μας, τις αδυναμίες και τις πληγές μας. Μέχρι να οργανώσουμε ξανά τη χαρά και την οργή μας. Και τότε, όταν ακούσουν τα δικά μας βήματα, όλοι όσοι είναι απέναντί μας θα μάθουν να μας φοβούνται. Μέχρι τότε, κάνα μανάβικο και κάνα ψιλικατζίδικο καμένα. Έτσι. Για την ανάμνηση.
1. ο άντρας αυτός ήταν ένας καθημερινός άντρας, ετών 30 και δούλευε σε ψιλικατζίδικο. Μάζευε λεφτά για να παντρευτεί. Λέει….Παράθεμα |Ο τύπος μας βιάζει καθημερινά Ο τύπος μας βιάζει ακόμα μια φορά.Η ρεπόρτερ του Star, Ιωάννα Βάσσου, πήγαινε στις γυναίκες που παρακολουθούσαν τη δίκη και τις ρωτούσε μία - μία «Είστε θύμα; Εσείς μήπως είστε θύμα; Καμία δεν είναι; Είστε συγγενείς κάποιου θύματος; Φίλες του;»Και το πιο χυδαίο; Στις δύο από τις γυναίκες που παρακολουθούσαν τη δίκη του βιαστή τους: «Πάντως, όλες πανέμορφες είστε! Μία και μία όλες σας!».
|
