 |
| "Είναι λίγο δύσκολο να προσπαθεί να πιάσει κανείς την άκρη του κουβαριού που ξετυλίγεται η ιστορία των Μαύρων Πανθήρων. Γιατί αν και η ημερομηνία της ίδρυσής τους είναι γνωστή, θα ήταν λάθος να υποστηρίξουμε ότι τότε αρχίζει η ιστορία τους. Με άλλα λόγια το εγχείρημα των Μαύρων Πανθήρων είναι γνήσιο τέκνο αγώνων και συγκρούσεων που ξεκίνησαν αρκετά χρόνια πριν την ίδρυσή τους. Κάπως αυθαίρετα λοιπόν θα επιλέξουμε σα σημείο εκκίνησης την 1η Δεκεμβρίου του 1955. Εκείνη τη μέρα, σ’ ένα λεωφορείο στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, μια νεαρή μαύρη, η Ρόζα Παρκς, αρνείται να παραχωρήσει τη θέση της σ’ ένα λευκό όπως απαιτεί ο νόμος. Για πολλούς μήνες οργανώνεται μποϋκοτάζ των λεωφορείων της πόλης με τη βοήθεια του νεαρού τότε Μ.Λ. Κινγκ. Ένα περίπου χρόνο μετά, στις 17 Νοεμβρίου του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφασίζει ότι οι φυλετικές διακρίσεις στα λεωφορεία είναι αντισυνταγματικές. Λίγα χρόνια μετά, την 1η Φεβρουαρίου του 1960, τέσσερεις νεαροί μαύροι φοιτητές αρχίζουν ένα sit - in στο Γκρήνσμπορο ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Γύρω τους σιγά σιγά γεννιέται ένα ολόκληρο κίνημα που ξεφεύγει από την επιρροή των παραδοσιακών οργανώσεων. Οι περισσότεροι ηγέτες των μαύρων φοιτητών αποφασίζουν να μείνουν ανεξάρτητοι και τον Απρίλιο ιδρύουν μια προσωρινή επιτροπή (που αργότερα γίνεται μόνιμη), την Student Non Violent Coordinating Comitee (SNCC). To SNCC προωθεί αυτό που ονομάζει «κοινοτική οργάνωση», και εκφράζει την είσοδο μιας νέας γενιάς μαύρων στο προσκήνιο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα που δεν έχουν τις αναστολές και τους φόβους των ηγετών των παραδοσιακών οργανώσεων.Διαφοροποιούνται από τη μετριοπαθή γραμμή του Μ.Λ.Κινγκ και παράλληλα με τις εξεγέρσεις των γκέτο των μεγάλων πόλεων του Βορρά το ‘64 και το ‘65, μετατοπίζονται σε όλο και πιο ριζοσπαστικές θέσεις. Πλάι σε αυτές τις εξελίξεις εμφανίζεται και το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Μάλκολμ Χ. Ο Μάλκολμ Χ, ειδικά μετά από την αποχώρησή του από το Έθνος του Ισλάμ (που είχε ιδρυθεί το 1931 από τον Γ.Ντ. Φαρντ) γίνεται ο προφήτης της μαύρης περηφάνιας. Στην ομιλία του - στις 22 Μαρτίου του 1964 - με τίτλο Τhe Ballot or the bullet, εντοπίζει τις τρεις κατευθύνσεις που θα σημαδέψουν το κίνημα των μαύρων για την επόμενη περίοδο: α) έλεγχος από τη μαύρη κοινότητα της πολιτικής και της οικονομίας της κοινότητας β) ένοπλη πάλη αν η εξουσία δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα των μαύρων με νόμιμα μέσα γ) συμμαχία μεταξύ των οργανώσεων της μαύρης κοινότητας. Κατευθύνσεις που μετά την δολοφονία του - στις 12 Φεβρουαρίου του 1965 - υιοθετούνται από πολλά μέλη του SNCC, όπως ο Στόκλυ Καρμάικλ και ο Τσαρλς Χάμιλτον. Έτσι, μπαίνοντας στο 1966, μαύροι φοιτητές ζητούν την ανάπτυξη «μαύρων σπουδών»: τόσο των ειδικών και χωριστών προγραμμάτων για τους μαύρους, που να αναφέρονται στην ιστορία τους και την κουλτούρα τους, όπως και στους παραδοσιακούς κλάδους όπου θα εκπαιδευτούν μαύροι ειδικοί που θα μπουν στην υπηρεσία του κινήματος. Κάπου εκεί εμφανίζονται στο προσκήνιο οι Μαύροι Πάνθηρες. Οι Μαύροι Πάνθηρες ιδρύονται στις 15 Οκτωβρίου 1966 στο Ώκλαντ της Καλιφόρνιας από τους Χιού Π. Νιούτον, Μπόμπυ Σήλ και Νταίηβιντ Χίλλιαρντ, μετά από παρατήρηση του πρώτου ότι στην συγκεκριμένη Πολιτεία των Η.Π.Α. ήταν νόμιμη η οπλοκατοχή για λόγους αυτοάμυνας αλλά και η οπλοφορία σε δημόσιους χώρους. Με ένα τουφέκι στο ένα χέρι και τον Αστικό Κώδικα στο άλλο, άρχισαν να διασχίζουν τους δρόμους του γκέτο και να επεμβαίνουν οπουδήποτε αντιλαμβάνονται αστυνομική αυθαιρεσία σε βάρος μαύρων πολιτών. Με την ίδρυσή της η οργάνωση δημοσιεύει το (γραμμένο από τον Nιούτον και εμπνευσμένο από το «Κόκκινο Βιβλιαράκι» του Μάο Τσε Τουνγκ) «Πρόγραμμα των 10 Σημείων» («The Ten Point Program»), που ζητάει για όλους τους Αφροαμερικανούς «γη, ψωμί, στέγη, παιδεία, ένδυση, δικαιοσύνη και ειρήνη», καθώς και εξαίρεση από στρατιωτική θητεία στον στρατό των Η.Π.Α.. Aυτό αποτελεί τη βάση του έμπρακτου αλληλοβοηθητικού έργου στις κοινότητες των Αφροαμερικανών, που εκφράζεται με μια σειρά «επαναστατικών προγραμμάτων»: το πρόγραμμα «Free Breakfast for Children» (με δωρεάν προγεύματα για τα άπορα μικρά παιδιά), το πρόγραμμα δωρεάν ιατρικής περίθαλψης στα διάφορα γκέτο, κυρίως της Νέας Υόρκης, όπως το Χάρλεμ, το Bedford Stuyvesant, το Mt. Vernon και το Μπρονξ, το πρόγραμμα «Seniors Against a Fearful Environment» ή SAFE (με παροχή προστασίας σε όσους υπερήλικες ήθελαν να κινηθούν με ασφάλεια σε επικίνδυνες γειτονιές), κ.ά. Οι Πάνθηρες βλέπουν αυτά τα προγράμματα αλληλοβοήθειας (τα οποία πολύ σύντομα έφθασαν τα 35) ως κοινωνικά μοντέλα για μία εναλλακτική και πιο ανθρώπινη πραγματικότητα, ικανή από μόνη της να δημιουργήσει την προϋπόθεση για καθολική ανατροπή. Παράλληλα θέτουν ως ζήτημα πρώτης προτεραιότητας την υπεράσπιση της μαύρης κοινότητας από την διαρκή αστυνομική αυθαιρεσία. Πολλές φορές περιπολίες μπάτσων ακολουθούνταν από ένοπλους Πάνθηρες, έτοιμους να επέμβουν όποτε χρειαστεί. Και είναι πολλές οι φορές που αυτό συμβαίνει.[...]" Η δημιουργία του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, τον Οκτώβριο του 1966, είναι ένα γεγονός ίσως μοναδικό στην σύγχρονη αμερικανική ιστορία. Οι Μαύροι Πάνθηρες ήταν γνήσιο τέκνο μιας εποχής και την ίδια στιγμή, βρέθηκαν μπροστά από αυτήν, ξεπερνώντάς την από κάθε άποψη. Πράγματι, δεν μπορεί ν’ αντικρύσει κανείς το Black Panther Party, και να μη σκεφτεί τους Μαύρους Μουσουλμάνους και τον Μάλκολμ Χ, τον Μ.Λ. Κινγκ και τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα της μαύρης κοινότητας. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται οι Μαύροι Πάνθηρες και αναμφίβολα είναι επηρεασμένοι από αυτό. Την ίδια στιγμή όμως δείχνουν έμπρακτα και έναν καινούργιο δρόμο. Καταρχάς δεν αποδέχονται τις αρχές του μαύρου εθνικισμού. Αν διεκδικούν την αυτονομία των μαύρων και των κοινοτήτων τους δεν το κάνουν παρά για να αναπτυχθεί η πρωτοβουλία της μαύρης κοινότητας. Γι’ αυτό στρέφονται έντονα ενάντια στον πολιτιστικό εθνικισμό όπως ενάντια και στους οπαδούς του μαύρου εθνικισμού. Έτσι, ενώ δέχονται ότι η μαύρη κοινότητα διαθέτει μια διάσταση σχετικά διαταξική, αποδέχονται ταυτόχρονα και την αρχή της πάλης των τάξεων. Οι μαύροι θεωρούνται προλετάριοι που τους εκμεταλλεύεται η ρατσιστική πλειοψηφία, όμως ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους υπάρχει αντίθεση μεταξύ των μαύρων προλετάριων και των μαύρων καπιταλιστών. Αυτός είναι και ο λόγος που η συμμαχία με τους λευκούς ριζοσπάστες, ειδικά στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, θεωρείται επιβεβλημένη. Πρόκειται όμως για συμμαχία, ας το τονίσουμε αυτό. Δεν πρόκειται ούτε για ταύτιση ούτε για συγχώνευση. Αυτή θα είναι εφικτή μόνο την επομένη της επανάστασης, όταν μαύροι και λευκοί, πορτορικάνοι και μεξικάνοι θα έχουν απαλλαγεί από τα αφεντικά. Μέχρι τότε όμως δεν μπορεί να υπάρξει καμία ταύτιση λευκής και μαύρης κοινότητας. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τα μέσα του αγώνα, οι Μαύροι Πάνθηρες δεν υπερασπίζονται άκριτα την ένοπλη πάλη αλλά το δικαίωμα της μαύρης κοινότητας να αμύνεται ένοπλα στις επιθέσεις των μπάτσων. Η βάση της πολιτικής τους οργάνωσης είναι η οργάνωση της κοινότητας. Και παρότι, έτσι ή αλλιώς η τελική σύγκρουση με την καπιταλιστική εξουσία θα είναι ένοπλη, είναι ξεκάθαρο από κάθε πλευρά των δραστηριοτήτων τους, ότι βασικός στόχος παραμένει οι ανάγκες της κοινότητας και η ικανοποίησή τους με κάθε μέσο. Το πρωινό για τα παιδιά, τα ιατρεία για τις γυναίκες, η τόσο βασική νομική βοήθεια. Αυτές οι δραστηριότητες είναι τα συστατικά υλικά της κοινωνίας που οι Πάνθηρες οικοδομούν ενάντια (και όχι δίπλα όπως διάφοροι εναλλακτικοί ονειρεύονταν) στην καπιταλιστική κοινωνία. Αυτές οι δραστηριότητες είναι που οι ένοπλοι Πάνθηρες περιφρουρούν σε καθημερινή βάση. Αυτές οι δραστηριότητες είναι ο δρόμος που οι Μαύροι Πάνθηρες άνοιξαν. Και που παρότι για εκείνους έκλεισε τελικά πνιγμένος στο αίμα, παραμένει ανοιχτός. Για όσους έχουν μάτια να δουν και καρδιά για να νοιώσουν." (από την έκδοση "Οι Μαύροι Πάνθηρες και οι δραστηριότητες στην κοινότητα", εκδόσεις antifa barricada) υ.γ.: ...κι αν δεις τον Obey, πες του να πάει να γαμηθεί |
↧
"SEIZE THE TIME!" / 2 λόγια για το B.P.P.
↧