| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
Τρίτη 21 Απριλίου 2015, 18:30 > Παράρτημα (Πάτρα) απ'την Αντιφασιστική Συνεννόηση 65 |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
> την τρίτη 28/4 στις 18:00, στην καμάρα (Θεσσαλονίκη) χαρτοπανώ απ'το antifa selanik |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
"[...] Θα προσέθετα επίσης πως θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας, πέρα απ'όλα τ'άλλα, και ποιος είναι ο αντίκτυπος αυτής της παγκόσμιας κλιμάκωσης των πολεμικών επιχειρήσεων, στη συνολικότερη κατάσταση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οργανωμένες πάνω στον πόλεμο. Πόλεμο στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στρατιωτικές βάσεις σε διάφορες χώρες -κι έπειτα έχουμε τις περιπτώσεις της Υεμένης ή, εμμέσως, της Συρίας κτλ... Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Αν είσαι μετανάστης ή μένεις σε φτωχή γειτονιά, οι μπάτσοι μπορεί να έρθουν μια κυριακή πρωί, να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού σου και να αρχίσουν να πυροβολάνε με την πρόφαση ότι ψάχνουν για όπλα ή ναρκωτικά... Αυτό εποτελεί μια κανονικότητα μέσα σε μια κοινωνία που οργανώνεται όλο και πιο αποφασιστικά γύρω απ'τον πόλεμο, με τεχνικές προδιαγραφές που εφαρμόζονται, επίσης, και στο εσωτερικό μέτωπο. Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ό,τι η αστυνομία αντιμετωπίζει τους νεαρούς μαύρους σαν εχθρούς σε μάχη: Πρώτα πυροβολάς και μετά ρωτάς. Ακριβώς όπως μαθαίνουν όταν βρίσκονται στις γειτονιές του Ιράκ. Και το κάνουν αυτό με το ίδιο επίπεδο της ατιμωρησίας: είναι "νόμιμο"να κάνουν οτιδήποτε θέλουν, και εδώ και εκεί. Τα όρια μεταξύ της αστυνομίας και του στρατού γίνονται όλο και πιο ασαφή: Ίδιες τακτικές, ίδια εκπαίδευση, ίδια όπλα." Silvia Federici, Δεκέμβρης '14 |
> το live θα γίνει σε συνδιοργάνωση με τη συνέλευση για την αυτοοργάνωση "Άγρια Δύση" (Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Μέγαρα, Ν. Πέραμος) στο πλαίσιο μιας σειράς (τριών) εκδηλώσεων που θα πραγματοποιήσει τον Μάη: |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
«Tόσοι λαθρομετανάστες υπάρχουν... Γιατί δεν τους βάζουν να καθαρίσουν τα δάση απ’ τα χόρτα και τα σκουπίδια να μην καίγονται έτσι;» άγνωστοι μηντιοκρατούμενοι με εργατίστικες απορίες Όταν πρόκειται η «κοινή γνώμη» να αναγνωρίζει την πραγματικότητα χωρίς να παραιτείται απ’ τον μικροαστισμό της, βρίσκει κάποτε έναν αντεστραμένο (και διεστραμένο) τρόπο να το κάνει. Nα η ομολογία: Λαθρομετανάστες; Περί εργασίας πρόκειται! Aπαγορευμένοι εργάτες - υποτιμημένη εργασία... Aλλά αν τους χρειαζόμαστε (για να διασώσουμε το κεφάλαιό μας) γιατί δεν τους βάζουμε να...; Στην πλειοψηφία της αυτή η κοινωνία, που «χωράει» μια χαρά δεκαπέντε εκατομύρια τουρίστες και θα ήθελε άλλους τόσους αλλά δεν «χωράει» μερικές χιλιάδες «λαθρομετανάστες» ξέρει καλά τί θέλει. Σ’ ένα τμήμα του κέντρου της Aθήνας και στην Πάτρα, τα δύο «σημεία αιχμής» της πιο πρόσφατης φάσης κανιβαλισμού, οι εθνικόφρονες επιβλήθηκαν - χάρη, φυσικά, στο κράτος τους. Σ’ άλλα σημεία της γεωγραφίας του θανάτου επιβάλλονται περισσότερο αθόρυβα, λιγότερο θεαματικά - και με μεγαλύτερο υλικό κέρδος. Όμως, τουλάχιστον, δεν κάνουν εύκολους περιπάτους: μάχες αντίστασης δίνονται εδώ κι εκεί, ακόμα κι αν είναι εμβρυακές ως προς την πολιτική τους αυτο-συνείδηση. πέρα απ’ τον ανθρωπισμόΈχουμε επισημάνει και στο παρελθόν ότι η νεο-ολοκληρωτική μεθόδευση, τόσο σαν ιδεολογία όσο και σαν πρακτική, έχει «υιοθετήσει» μερικά ανθρωπιστικά κλισέ. Έστω: όταν ρίχνει κάπου τα φώτα της, στις «παραδειγματικές» ενέργειές της, φροντίζει να φοράει μερικές μάσκες. Tο τί συμβαίνει αλλού, στα σκοτάδια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είναι περισσότερο κρυφό. Tο ζήτημα «μετανάστες» είναι απ’ τα δύο, το πολύ τρία ζητήματα, που έπρεπε να βρίσκονται στην κορυφή της «λίστας μάχης» για κάθε ντόπιο ανταγωνιστικό υποκείμενο. Όμως για να συμβεί αυτό οι συνειδήσεις πρέπει να ξεπεράσουν τον φραγμό του «τί τραβάνε οι άνθρωποι», το ψυχοσυναισθηματικό όριο της λύπησης και των «καλών πράξεων». Oι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι η απτή πραγματικότητα της πολυεθνικότητας του προλεταριάτου· είναι η επαναβεβαίωση του ότι οι προλετάριοι δεν έχουν σύνορα· είναι η δική μας, η καταδική μας οικουμενικότητα των αληθινών δημιουργών του κόσμου. Tο να αρθούμε στο ύψος αυτών των αληθειών σημαίνει να εξαφανίσουμε, μια για πάντα απ’ τον ορίζοντά μας, τα παραμορφωτικά φίλτρα του οίκτου. Διαφορετικά, αν οι μάχες υπέρ των μεταναστών συνεχίσουν να δίνονται υπό τις οδηγίες της λύπησής μας απέναντί τους, έχουμε ήδη υπερφαλαγγιστεί απ’ το κράτος, τ’ αφεντικά και τους πολυάριθμους λακέδες τους. Δεν είναι λίγοι (ακόμα και ανάμεσα στους νεο-ολοκληρωτικούς) αυτοί που εύκολα παραδέχονται ότι οι πιο πρόσφατες ροές μεταναστών απ’ την κεντρική ασία (και την αφρική) οφείλονται στους πολέμους που κάνουν εκεί, άμεσα ή έμμεσα, τα πρωτοκοσμικά κράτη - συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού. Eίναι μια σκυλίσια παραδοχή: σύμφωνα με τα ήθη του μοντέρνου κράτους του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα «δικαιούνται την αναγνώριση» του πρόσφυγα πολέμου. Aλλά - συμπληρώνει ο νεο-ολοκληρωτισμός και οι οπαδοί του - δεν δικαιούνται τίποτα πλέον. Kανείς δεν δικαιούται τίποτα. O πόλεμος (στο σύνολό του: ο 4ος παγκόσμιος) περιστρέφεται σταθερά γύρω απ’ τις αλλαγές στην παγκόσμια εκμετάλλευση της εργασίας, και την μοιρασιά αυτής της εκμετάλλευσης. Συνεπώς, τα κράτη και τα αφεντικά, κατά τους υπολογισμούς τους, μπορούν να δημιουργήσουν εδώ ή εκεί μερικές νησίδες «εξασφαλισμένων δικαιωμάτων», υπό την μορφή παραχωρήσεων, μεγαλοκαρδίας απ’ την μεριά τους. Aπό εκεί και πέρα όμως όλος ο (υπόλοιπος) κόσμος γίνεται ραγδαία ένα στρατόπεδο εργασίας· θέσεις και μορφές όλο και αυστηρότερων και καλύτερα επιτηρούμενων καταναγκασμών. Nα τί σημαίνει το «είμαστε όλοι μετανάστες» (τί σήμαινε ήδη απ’ το 1993 όταν σύντροφοι* πρωτοεισηγήθηκαν αυτήν την θέση): ότι οδηγούμαστε όλοι και όλες, άβουλοι, εθελόδουλοι, μοιραίοι, προς όλο και συστηματικότερους «παραγωγικούς» (και οι «τυχεροί» καταναλωτικούς) καταναγκασμούς." Oι μετανάστες και οι μετανάστριες ήταν πάντα (υπό τις καπιταλιστικές προσταγές) το έξοχα «καθαρό πρόσωπο» της εργατικής τάξης. Mε όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα αμακιγιάριστα. Kαι η διαχείρισή τους απ’ τα αφεντικά (συστηματικά υποτιμητική) ήταν πάντα ο πιο καθαρός δείκτης του πως διεξάγουν - και του πως σκοπεύουν να διεξάγουν - τον δικό τους ταξικό πόλεμο. Όσο περισσότερο βλέπει κανείς σ’ αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες τα ιδιαίτερα φυσιογνωμικά τους χαρακτηριστικά (την μορφή τους, το χρώμα του δέρματός τους, την γλώσσα τους, τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμά τους) τόσο περισσότερο χάνει απ’ την συνείδησή του την αφηρημένη μεν αλλά ισχυρή απόδειξη του ταξικού χαρακτήρα όσων - τους - συμβαίνουν. Όχι, δεν ζητάμε την ισοπέδωση και την εξαφάνιση των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων μέσα στην τάξη μας. Aλλά έχει ύψιστη πολιτική (δηλαδή: πολεμική) προτεραιότητα η ανακάλυψη της κοινότητας. Kαι η κοινότητα λέγεται «κοινωνική θέση» - με επίγνωση του γεγονότος ότι η ίδια «κοινωνική θέση» διαστρωματώνεται παγκόσμια. Προς στιγμήν: άλλο εργάτης αφρικάνος άλλο εργάτης ευρωπαίος.Προς στιγμήν... Γύρω λοιπόν απ’ την κεντρική μάχη που θα έπρεπε να δώσουμε για την πολιτική αναγνώριση των μεταναστών (δηλαδή: για την απελευθέρωσή τους απ’ το καθεστώς «παρανομίας», όπως κι αν διαμορφώνεται αυτό) δεν θα έπρεπε να αφήσουμε ούτε ίχνος αμφιβολίας. Δεν πρόκειται για έκκληση «επιστροφής» στο παλιό, καλό φορντικό κράτος μετά τον β παγκόσμιο· το πρωτοκοσμικό κράτος που αναγνώριζε μια σειρά «κοινωνικών δικαιωμάτων» στο προλεταριάτο, στο βαθμό που δεν εμποδίζονταν η καπιταλιστική κερδοφορία. Oύτε για το ανώτερο επίπεδο ανθρωπιστικής καλωσύνης. H μάχη για την πολιτική αναγνώριση των μεταναστών είναι πολύ λιγότερο «ένα αίτημα προς τα αφεντικά» (αν και, αναγκαστικά, έτσι μόνο μπορεί να δοθεί) και πολύ περισσότερο ένα ζήτημα (πολεμικής) ανασύνταξης ημών των ιδίων σαν τάξης. Γιατί είτε «εμείς» (οι κάθε φορά πρωτοκοσμικοί «ντόπιοι») αναγνωρίζουμε την οικουμενικότητα της τάξης μας προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε, για κάθε τμήμα της, τα όποια «προνόμια» μας έχουν απομείνει· είτε θα αφεθούμε στην μετατροπή μας σε μια θάλασσα φουκαράδων των οποίων η «αξία» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανθρωπιστικά υπολογισμένη: ένα πιάτο φαί και μια αλλαξιά ρούχα από δεύτερο χέρι. Tο να απαιτούμε την πολιτική αναγνώριση των μεταναστών απ’ τα αφεντικά ισοδυναμεί, υπό τις τωρινές και τις μεσοπρόθεσμες συνθήκες, σχεδόν με το αδύνατο. Aλλά το να απαιτούμε το αδύνατο υπ’ αυτήν την συγκεκριμένη μορφή του σημαίνει επίσης ότι ανασυνθέτουμε εαυτούς - σαν - τάξη πάνω απ’ το χάσμα του ενδο-εργατικού εμφύλιου που έχει ήδη ανοίξει, πάνω σε «εθνικές», «φυλετικές» και «θρησκευτικές / πολιτιστικές» γραμμές· του εμφύλιου που τα αφεντικά σκοπεύουν να οξύνουν. O ανθρωπισμός και ο οίκτος γρήγορα μπουκώνουν, κουράζονται, περνούν στους χειρισμούς της απέναντι μεριάς. Mόνο η τρομακτική επίγνωση ότι η βία που επιβάλλεται μέσω των σύγχρονων «μεταναστευτικών πολιτικών» είναι η βία που αφορά σήμερα εκείνους και αύριο εμάς μπορεί όχι μόνο να κρατήσει ανοικτούς τους ταξικούς μας λογαριασμούς αλλά και να τους μεγαλώσει. Mην ξεγελιέται κανείς: κοιτάξτε καλά ποιοί είναι αυτοί που κυνηγούν τους μετανάστες. Προσέξτε τους καλά: νομίζετε ότι υπό τις αυριανές συνθήκες θα «περιοριστούν» μόνο σ’ αυτούς; *Έτσι, για τη μνήμη: οι απόγονοι των βανδάλων. |
"Υποστηρίζω τις λεηλασίες, είτε εξελίσσονται κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης, είτε όχι. Αλλά έχεις φτωχούς ανθρώπους που συνεργάζονται για να διεκδικήσουν ένα προσωρινό οικονομικό όφελος. Είναι μια διεκδίκηση, μια "μεταρρύθμιση". Δεν είναι μια μεταρρύθμιση που απο μόνη της θα μπορούσε να χτίσει ένα κίνημα. Αλλά είναι δουλειά αυτών που οργανώνονται επαναστατικά, να κάτσουν να δουν τι παίζει εκεί και να επιχειρήσουν να οργανωθούν σε σχέση μ'αυτό. Αυτό που παίζει είναι πως είναι πολλοί αυτοί που είναι φτωχοί και πως θέλουν αυτό να αλλάξει. Αυτός είναι ο τρόπος που έρχονται σε επαφή με τον καπιταλισμό στην καθημερινότητά τους. Ο αγώνας τους για επιβίωση. Κι αυτός είναι ένας λόγος που οι εξεγέρσεις πολύ συχνά εξελίσσονται σε μαζικές λεηλασίες. Γιατί οι άνθρωποι έχουν γαμημένες ανάγκες. Ακόμα κι όταν κλέβουν ακριβά παπούτσια -στην τελική τα περισσότερα απ'αυτά μπορεί να τα πουλάνε στη συνέχεια. Οι λεηλασίες δεν είναι το σημείο στο οποίο η εξέγερση βγήκε εκτός θέματος -είναι αντίθετα η καταγγελία του ζητήματος που ήταν στο επίκεντρο εξαρχής. Αυτό που δε συζητιέται. Οι κοινότητες έγχρωμων έχουν συχνά τραβήγματα με την αστυνομία, πάνω στην βάση των παράνομων οικονομιών με τις οποίες διάφοροι από μας μπορεί να αναγκαζόμαστε να εμπλακούμε για να μπορούμε να έχουμε ένα στοιχειώδες εισόδημα. Αυτή η ανάγκη για μικροπαραβατικές οικονομικές δραστηριότητες ορίζεται απ'την ανάγκη του καπιταλισμού για την ύπαρξη ανεργίας. Όταν ακούς τριγύρω να λένε "γάμα την αστυνομία", δεν έχει να κάνει μόνο με τη καθημερινή ενόχληση που δέχονται απ'αυτήν, έχει να κάνει επίσης με το ότι η αστυνομία -ακόμα κι όταν δεν είναι παράτυπα βίαιη και προχωράει σε συλλήψεις σύμφωνα με το "ορθό"γράμμα του νόμου- αποτελεί μέσα σ'αυτή τη συνθήκη ένα ακόμα εμπόδιο στην προσπάθεια τους να πληρώσουν τους λογαριασμούς, το νοίκι, το φαγητό. Η ριζοσπαστική αριστερά έχει χάσει ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ τα τελευταία 50 χρόνια. Και η λέξη κλειδί είναι το "ριζοσπαστική". Ούτε σοσιαλδημοκράτες, ούτε ευαίσθητοι φιλελεύθεροι. [...] Πρέπει να οργανώσουμε ένα ριζοσπαστικό, μαχητικό, εργατικό κίνημα." |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
ΣΕ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ και κάνουνε πολιτική στις δικές τους πλάτες Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει από πολύ νωρίς ξεκάθαρες τις προθέσεις της. Οι παραληρηματικές απειλές του Κοτζιά και του Καμμένου πως θα γεμίσουν την Ευρώπη με τζιχαντιστές σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη, κάνουν σαφές αυτό που σύσσωμο το ντόπιο πολιτικό προσωπικό υπονοεί σε κάθε του δήλωση: πως η Ελλάδα είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο που φέρνει σε πέρας ένα μεγάλο μέρος της βρώμικης δουλειάς με τους μετανάστες. Έτσι δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αυτή η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που έχει ως λάβαρο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης εντός των συνόρων, συνάπτει συμφωνίες 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό πολεμικών αεροσκαφών με τους εμπόρους όπλων της αμερικανικών συμφερόντων Lockheed. Ούτε το ότι στο όνομα των εθνικών συμφερόντων και της ΑΟΖ, συνεχίζει τη στενή συνεργασία της προηγούμενης κυβέρνησης με τους δικτάτορες του Καΐρου. Όχι, τέτοια παραδείγματα δεν είναι εξαιρέσεις αλλά οι αδιατάρακτες γραμμές του «πολιτικού ρεαλισμού» στο περιβάλλον της κρίσης. Ενάντια σ’ αυτή τη συνθήκη πρέπει να σταθούμε όρθιοι σαν εργάτες κι εργάτριες και να παλέψουμε. Πλάι και μαζί με τους μετανάστες, ενάντια σε δεξιά κι αριστερά αφεντικά.Τίποτα λιγότερο. |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
Απ'τη διαδήλωση της Εργατικής Αντιφασιστικής Δράσης ενάντια στις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα. Για να διαβάσεις το κείμενο που μοιραζόταν κατά τη διάρκεια της πορείας πάταεδώ. Για την αφίσα πάταεδώ. |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
ανοιχτή συνέλευση απ'το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής δευτέρα, 18/05, 16.00 |Ελλάδα: Ο μάγος της ΑΟΖ και όχι μόνο "ΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ, σαν το τυπικό σύνταγμα των διακρατικών ανταγωνισμών, ερμηνεύει το δίκαιο της θάλασσας σαν σύνολο "φιλειρηνικών" θεσμών δεν έχουμε παρά να αναδείξουμε τις πολεμικές του διαστάσεις. Η ΑΟΖ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΌΓΟΝΟΙ ΤΗΣ, η αιγιαλίτιδα, τα χωρικά ύδατα, ο εθνικός εναέριος χώρος, η υφαλοκρηπίδα, διδάσκονται σαν πολύπλοκες νομικές κατασκευές, η ερμηνεία ή η αμφισβήτηση των οποίων αρχίζει και τελειώνει στα διαβήματα, τις ειδικές μελέτες, τις τελευταίες λέξεις ενός δικαστικού συμβουλίου που ανακοινώνει τις αποφάσεις του κάπου πολύ μακρυά από εμάς. Η ΑΟΖ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΌΓΟΝΟΙ ΤΗΣ, η αιγιαλίτιδα, τα χωρικά ύδατα, ο εθνικός εναέριος χώρος, η υφαλοκρηπίδα, είναι γνήσια αντικείμενα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και, όταν κάτσει η σκόνη της εθνικιστικής φιλολογίας περί παράβασης του διεθνούς δικαίου, "προκλητικότητας"της τουρκίας και ιερών και απαράβατων δικαιωμάτων του αγίου ελληνικού κράτους, αναφαίνονται σαν αυτό που πραγματικά είναι: "εκκρεμή"ζητήματα, χρήσιμα για την ένταση της εθνικής ενότητας και του διάχυτου μιλιταρισμού της ελληνικής κοινωνίας." |
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
> Αφίσα από την Αντιφασιστική Συνέλευση Πειραιά.Kολλήθηκε στους εκεί δρόμους στις αρχές Μαϊου |
