↧
ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ / ΠΑΡΤ ΓΟΥΑΝ: Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝίΑ -ΣΕ ΠΑΛΙΑ &ΝΕΑ ΘΡΑΝΙΑ
↧
BLUES + SPOKEN WORD/ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ (ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ)
Έκδοση του antifa LIVE | θα την βρεις στο distro του antifa LIVE, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στα βιβλιοπωλεία του Ναυτίλου (σόλωνος και χ. τρικούπη), του Αλφειού (χ.τρικούπη) και της Πολιτείας (ασκληπιού 3 & ακαδημίας), όπως επίσης στo περίπτερo της πλατείας εξαρχείων (στουρνάρη και σπ. τρικούπη).
Για επικοινωνία ή παραγγελίες: antifalive@yahoo.gr
Για επικοινωνία ή παραγγελίες: antifalive@yahoo.gr
↧
↧
ΔΕΥΤΕΡΑ 15/2 ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ / ANTIFA EVENTS vol 2
 |
"Στα πλαίσια του antifa events θα πραγματοποιούνται τις Δευτέρες στις 20:00 στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου διάφορες δραστηριότητες και εκδηλώσεις.Για τα μέσα Δεκέμβρη με μέσα Γενάρη αυτές περιλαμβάνουν: Δευτέρα 15/12:Προβολή της ταινίας Black mirror: “Fifteen Million Merits”Ηλεκτρονικά προφίλ, παράλληλη ψηφιακή πραγματικότητα, ζωές μέσα από οθόνες και αισθητήρες, καταγραφή και έλεγχος.Μια εικόνα από το κοντινό μέλλον ή μια αλληγορική απεικόνιση του σήμερα… (;;) Δευτέρα 22/12:Εκδήλωση/συζήτηση με προβολή βίντεο: Μετά το Ferguson:σημειώσεις για τις “μετά-ρατσιστικές ΗΠΑ Δευτέρα 05/01:Workshop:Κατασκευή χαρτοπανό Δευτέρα 12/01:Εκδήλωση/συζήτηση με προβολή βίντεο: ΑΟΖ, διακρατικές συμμαχίες και υποψίες “θερμών επεισοδίων” στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική Μεσόγειο Κάθε Δευτέρα σε περίπτωση που δεν έχει ανακοινωθεί κάποιο event τις ίδιες ώρες θα λειτουργεί κανονικά το antifa καφενείο όπου σας καλούμε για χαλαρή κουβέντα και για να γνωριστούμε. Μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα στο ημερολόγιο του site. Tυχόν εξαιρέσεις θα ανακοινώνονται ηλεκτρονικά. Επιπλέον, στο χώρο του στεκιού λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και διατίθονται κινηματικά έντυπα, εκδόσεις αλλά και αυτοκόλλητα." |
↧
(ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΟΠΩΣ &ΠΑΝΤΟΥ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΕΣ:
Προκήρυξη που μοιράστηκε απ'τοAntifa Selanik (antifasln@yahoo.gr) + σχετική παλαιότερη αφίσα και κείμενο απ'το Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών (autopolmix@hotmail.com)
![]()
( κλικ πάνω )
![]()
![]()
( κλικ πάνω )
↧
ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΩΤΟ, ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ |
↧
↧
BRING THE WAR HOME
 |
> από την παρέμβαση στο ΕΜΠπου οργανώσαν από κοινού οι Διαρρήκτες της Φοιτητικής Κουλτούρας μαζί με το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου την Τετάρτη 17/12, ενάντια στο ερευνητικό πρόγραμμα Jason. Για να διαβάσεις την προκήρυξη που μοιράστηκε πάτα εδώ. |
↧
ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΚ.
 |
| Ρε εδώ ήτανε σου λέω. |
↧
556.000:
 |
| αφίσα από την συνέλευση εργατών - εργατριών του 30/900 |
↧
ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ ANTIFA ΑΠΟ ΣΑΛΟΝΙΚΗ / SELANIK + SOUNDS
Αυτοκόλλητα από τις συνέλευσεις των antifa selanik (antifasln@yahoo.gr) και antifa sounds (antifasounds@espiv.net).
> Για να τα προμηθευτείς, στείλτους ένα mail.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
> Για να τα προμηθευτείς, στείλτους ένα mail.
↧
↧
Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ |
[ Τζινγκλ μπελ ]
![]()
![]()
![]()
![]()
 |
[ Σχετικά, δείτε κι αυτά: 2 σημειώσεις για 2 απεργίες, 4 χρόνια κι έναν πόλεμο (καθημερινό -και ταξικό μέχρι το κόκκαλο): ] "[...] Για τρεις ολόκληρες μέρες, στη Σκάλα Λακωνίας οι «αόρατοι» έκαναν (και πάλι) την εμφάνισή τους. Εκατοντάδες μετανάστες από το Πακιστάν (κατά κύριο λόγο) διαδήλωσαν στο κέντρο της πόλης σε καθημερινή βάση, από την Δευτέρα 13 / 9 έως και την Τετάρτη 15 / 9, με βασικά αιτήματα το δικαίωμα στη στέγη με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, τον καθορισμό κατώτατου ημερομισθίου στα 35 ευρώ και το να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις παροχής πολιτικού ασύλου που έχουν υποβάλλει. Αφορμή γι’ αυτές τις κινητοποιήσεις υπήρξε η έφοδος μπάτσων τα ξημερώματα της Παρασκευής 10 / 9, σε καταλύματα μεταναστών, η σύλληψη 59 εξ αυτών επειδή δεν είχαν άδειες παραμονής και η επιβολή πρόστιμου 112,000 ευρώ στον Έλληνα ιδιοκτήτη που (με το κεφάλι) τους νοίκιαζε κάποια άθλια καταλύματα. Αυτό το τελευταίο γεγονός αν και φαίνεται να μην αφορά άμεσα τους Πακιστανούς μετανάστες, είχε σα συνέπεια να «θορυβηθούν» κι άλλοι Λάκωνες νοικοκυραίοι, οι οποίοι κυριολεκτικά πέταξαν έξω με τις κλωτσιές τους μετανάστες (ενοίκους τους), φοβούμενοι αντίστοιχες κυρώσεις. Έτσι οι μετανάστες εργάτες βρέθηκαν (ξανά) στο δρόμο. Και τελικά κατάφεραν, μετά από τις παραπάνω κινητοποιήσεις, την Πέμπτη 16 / 9, να λάβουν τη δέσμευση του δημάρχου Σκάλας, για «αξιοπρεπή διαμονή 80 εξ αυτών με έξοδα του δήμου και των υπόλοιπων σε διάφορα σπίτια» και «νομιμοποίηση και ασφάλισή τους μέσα από τη δημιουργία Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών, στα πλαίσια του Καλλικράτη». Αυτά είναι τα γεγονότα. Τα οποία μαρτυρούν πολλά για την (ταξική) πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τρία σημεία μας φαίνονται ενδιαφέροντα. Το πρώτο αφορά την ίδια την έφοδο των μπάτσων. Τέτοιου είδους πρακτικές είναι σαφές το που στοχεύουν. Στο βαθμό που η εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών γίνεται με όλο και πιο ωμούς και βίαιους όρους, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο αυτοί (εκεί που οι συνθήκες το επιτρέπουν) να οργανώνονται ενάντια σε αυτήν. Εκεί παρεμβαίνουν το κράτος και οι μπάτσοι, στερώντας από τους μετανάστες όχι απλά το δικαίωμα στην εργασία αλλά την ίδια τη δυνατότητα της αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης. Κι όλα γίνονται πιο απλά. Ένα δεύτερο σημείο αφορά στις συνέπειες που έχουν για τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τέτοιες πρακτικές. Όλοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες,είτε σαν αφεντικά στην αγροτική παραγωγή, είτε σαν ιδιοκτήτες που τους «προσφέρουν» στέγη, προφανώς πλήττονται άμεσα. Και μπορεί να «παρακάμπτουν» τα ρατσιστικά τους πιστεύω, όταν μπαίνουν στη ζυγαριά δίπλα στα φράγκα που κερδίζουν. Το τρίτο σημείο αφορά μια διαπίστωση που πλέον μοιάζει κοινότυπη: οι μετανάστες εργάτες βγαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Και την ίδια στιγμή που οι «ταξικές δυνάμεις» του τόπου μετράνε προεκλογικά κουκιά, εκείνοι (συνειδητά ή ασυνείδητα) υποδεικνύουν, τα μέτωπα, τις κατευθύνσεις του ταξικού πολέμου." περιοδικό Antifa Barricada, τεύχος 10, Σεπτέμβρης - Οκτώβρης 2010 "...Από τις 1 έως 7 Ιουλίου 2014 λαμβάνει χώρα στη Σκάλα Λακωνίας μια απεργία διαφορετική από τις άλλες: εκατοντάδες Πακιστανοί εργάτες μπλοκάρουν πλήρως την συγκομιδή, διαλογή, συσκευασία και διανομή πορτοκαλιών της περιοχής στηριζόμενοι μόνο στις μεταξύ τους σχέσεις και πέρα από τις (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτες για τους ίδιους) κομματικές και συνδικαλιστικές διαμεσολαβήσεις. Η απεργία ως μέσο πάλης έρχεται σαν αποτέλεσμα της σύνδεσης που κάνουν οι ίδιοι ανάμεσα στα αστυνομικά πογκρόμ και την αναπαραγωγή των ίδιων των συνθηκών ζωής τους. Αρνούμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται, εναντιώνονται στο σύνολο των ρατσιστικών συνθηκών ζωής που τους επιβάλλεται. Κόντρα στις φιλανθρωπικές φλυαρίες, ο δυναμικός αγώνας τους υπό δυσανάλογα αντίξοες συνθήκες αποτελεί για εμάς παράδειγμα. Η ήττα τους είναι και δικιά μας." απ'το κάλεσμα μιας (ακυρωθείσας) εκδήλωσης απ'την Πρωτοβουλία για την κυκλοφορία των αγώνων |
↧
"ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ"; / SARAJEVO # 91
↧
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/1 | ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ANTIFA LIVE ΓΙΑ ΤΑ BLUES, ΤΟ SPOKEN WORD &ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
 |
ΠAΡΑΣΚΕΥΗ 16/1 στις 19:00 στο κτήριο της Carthago (πολυτεχνείο πατησίων-είσοδος από στουρνάρη) | Παρουσίαση της έκδοσης του antifa live για τα blues, το spoken word και τη δύναμη των λέξεων στη μαύρη κουλτούρα | Προβολή του Slam | dj set απ'τον Humano |
↧
ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΟ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΠΑΛΙ (ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΞΕΡΟΥΝ) | ΑΦΙΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥΣ
> αφίσα από αυτόνομους
↧
↧
CHARLIE HEBDO: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠ'ΑΥΤΗΝ)
[ Το ακόλουθο κείμενο το αναδημοσιεύουμε απ'το site των εκδόσεων Σανγκάη, που επιχειρεί (μεταξύ άλλων) και μια πολιτική ανάλυση της γλώσσας των κομικς. Πάνω στην ίδια αφετηρία γράφτηκε και το συγκεκριμένο άρθρο. ]
 |
| (ψηφίστε κάποιον μαλάκα! -έτσι κι άλλιως δεν έχετε άλλη επιλογή) -επίκαιρο- εξώφυλλο της Charlie Hebdo, πίσω στο 1971 "Η ιστορία του Charlie Hebdo, μια ιστορία που πλησιάζει πλέον τον μισό αιώνα, μοιάζει σήμερα -μετά την πολύνεκρη επίθεση στα γραφεία στις 7/1/2015- με σενάριο πολιτικού θρίλερ. Πολύ περισσότερο που ο θόρυβος των γεγονότων, όχι μόνο δεν αποκαλύπτει την πραγματικότητα αλλά, μάλλον, ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης. Οι ιστορικές αλλαγές που έλαβαν χώρα αυτά τα 50 χρόνια θολώνονται, οι ρόλοι που έπαιξαν οι μετέχοντες των αλλαγών αυτών στο πέρασμα του χρόνου ξεχνιούνται, οι πολιτικές αντιθέσεις αμβλύνονται, η κουλτούρα χάνει το ειδικό της βάρος και κάθε λογική ισοπεδώνεται κάτω από το βάρος ενός μεταφυσικού μα κι ατσάλινου δίλημματος: “ή με μας, ή με τους άλλους”. Υπάρχουν άραγε σήμερα -μέσα στην πυκνότητα των γεγονότων- τα εργαλεία για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει; Κι ακόμη περισσότερο, θέλει κανείς σήμερα να το επιχειρήσει αυτό; Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ενώνοντας τη μοίρα πολιτικής και τέχνης, εξέφρασε σε μια φράση τη διαλεκτική που διέπει αυτόν τον κόσμο και πήρε θέση μέσα σ’ αυτήν. Έγραφε πως, “αν ο φασισμός επιχειρεί την αισθητικοποίηση της πολιτικής, ο κομμουνισμός πρέπει να απαντάει με την πολιτικοποίηση της τέχνης”. Η ιστορία του Charlie Hebdo, μέσα από την οποία μπορούμε να διαβάσουμε και κεφάλαια της ιστορίας της Αριστεράς στην ευρώπη, είναι δυστυχώς μια πορεία από το δεύτερο προς το πρώτο. Από την πολιτικοποίηση της τέχνης στην αισθητικοποίηση της πολιτικής. Αλλά ας γυρίσουμε στo καθ’ όλα θερμό 1970...   Πρώτη περίοδος Η συντακτική ομάδα του περιοδικού Hara Kiri, αποφασίζει να συνεχίσει την έκδοση ενός εβδομαδιαίου περιοδικού αλλάζοντας όμως το όνομα του. Ο λόγος; Tο τεύχος 97 του Hara Kiri Hebdo (=εβδομαδιαίο), ειρωνεύεται τον πρόσφατο τότε θάνατο του στρατηγού de Gaule. Ως αποτέλεσμα, ο υπουργός Εσωτερικών της γαλλίας απαγορεύει την έκδοση του περιοδικού. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το Hara Kiri βρισκόταν στο στόχαστρο της λογοκρισίας, αλλά μάλλον δεν υπήρχε πια χώρος για πλάκες… Η ίδια λοιπόν ομάδα ανθρώπων, που συμπεριελάμβανε τότε μεταξύ άλλων τους Francois Cavanna, Georges Bernier, Reiser, Gabu, Wolinski, Willem, Fred κ.α. βρίσκει ένα καινούριο όνομα και το πρώτο φύλλο του Charlie Hebdo κυκλοφορεί την Τρίτη 23 Νοεμβρίου του 1970. Το όνομα του το δανείζεται από το γαλλικό περιοδικό κόμικς με τίτλο Charlie Mensuel (=μηνιαίο) το οποίο παραπέμπει στον πασίγνωστο πρωταγωνιστή της σειράς “Peanuts” του Schulz, Charllie Brown. Στη δικιά μας περίπτωση, το “Charlie” αναφέρεται προφανώς στον εκλιπόντα στρατηγό… Και φυσικά, σε μια εντελώς διαφορετική συνθήκη από τη σημερινή, το πρώτο του εξώφυλλο ειρωνεύεται την ύπαρξη ελευθερίας του λόγου στη γαλλία. Οι σχεδιαστές που συμπράττουν, πέραν της πολιτικής τους ομοιογένειας, έχουν κι ένα ακόμη κοινό τόπο. Το στιλ τους δε θυμίζει σε τίποτα την “claire ligne” (=καθαρή γραμμή) που κυριαρχεί στα γαλλοβελγικά κόμικς. Είναι μάλλον πιο εξπρεσσιονιστικά και σίγουρα πολύ πιο ελεύθερα. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται: πολιτική επικαιρότητα, έμφυλες και ταξικές αντιθέσεις της καθημερινής ζωής κι όχι περιπέτειες φανταστικών ηρώων άλλων εποχών. Η θεματολογία και η δομή του λόγου του Hara-Kiri και στη συνέχεια του Charlie Hebdo, αντανακλά τα πολιτικά περιεχόμενα αλλά και τα είδη του λόγου μεγάλου μέρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Ακροαριστεράς της περιόδου. Τα περιοδικά αυτά είναι παιδιά του κινήματος και των πρακτικών που ξεδιπλώθηκαν την εποχή εκείνη και μόνο μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μπορεί να γίνει κατανοητή η ιστορία τους. Τα κείμενα και τα κόμικς στρέφονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, την εκκλησία και το σεξισμό, βάλλουν ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς της γαλλίας, της ισπανίας και των η.π.α., κοροϊδεύουν την μαλακία των ψηφοφόρων κλπ. Όπως όμως πολύ καλά γνωρίζουμε, την δεκαετία του 1980, ως απάντηση στο κίνημα το ’60 και του ’70, ξετυλίχτηκε μια ριζική κοινωνική αναδιάρθρωση στη Δύση. Τίποτα δεν έμεινε ακριβώς ίδιο, ούτε στη γαλλία, ούτε πουθενά αλλού… Καθώς κλείνει η δεκαετία το περιοδικό το ίδιο τυπώνει το μέχρι τότε τελευταίο τεύχος του το Δεκέμβριο του 1981.    Δεύτερη Περίοδος Το 1992, οι Gebe, Cabu και Phillipe Val καλούν σε βοήθεια τους παλαίμαχους Wolinski, Cavanna και Delfeil de Ton και ξεκινάνε για δεύτερη φορά την έκδοση του περιοδικού. Το πρώτο τεύχος της δεύτερης περιόδου κυκλοφορεί τον Ιούλιο του 1992 και πουλάει 100.000 αντίτυπα. Όμως έχουν πια περάσει 24 χρόνια από το Μάη του ’68 κι η εποχή εκείνη έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η νέα εποχή δε χαρακτηρίζεται πλέον από μια κινηματική έκρηξη και τον ψυχρό πόλεμο. Αυτήν τη φορά η πολιτική συνθήκη θα είναι ο η αντιπαγκοσμιοποίηση κι έπειτα ο “Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία”. Το περιοδικό βέβαια, αποπνέοντας μια αριστερή αύρα, συνέχισε να διακηρύττει για τον εαυτό του τα ιδανικά του πλουραλισμού, της ελευθερίας του λόγου και της εναντίωσης σε κάθε θρησκευτικό δόγμα. Κι έχει πράγματι να επιδείξει ένα σημαντικό αριθμό προκλητικών, σατυρικών κόμικς που σήκωσαν μηντιακή θύελλα αντιδράσεων. Αναφέρουμε ορισμένα: Το 2005 η δανέζικη εφημερίδα Jyllands-Posten δημοσιεύει τα περίφημα 12 σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ. Ένα μάλιστα απεικονίζει τον προφήτη να φοράει αντί για τουρμπάνι μια βόμβα. Ακολουθούν διαδηλώσεις σε αραβικά κράτη και δυσανάλογος σάλος στα δυτικά media για τους “παρανοϊκούς άραβες”. Η Charlie Hebdo αναδημοσιεύει τα σκίτσα. Το περιοδικό μηνύεται τότε από το Μεγάλο Τζαμί της πόλης του Παρισίου και (τυχαία ή όχι) ενώ προχωρούσε η δίκη, 50 τάφοι στο μουσουλμανικό μέρος ενός γαλλικού νεκροταφείου του 1ου Π.Π. βάφτηκαν με αίμα γουρουνιών και σβάστικες. Τελικώς το περιοδικό αθωώθηκε πανηγυρικά σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία για την ελευθερία του λόγου. Το 2011 μετά τη νίκη του ισλαμιστικού κόμματος στην τυνησία, το περιοδικό γράφει στο εξώφυλλο του “Charia Hebdo”, και απεικονίζει ως αρχισυντάκτη τον Μωάμεθ, ενώ στο σκίτσο αναγράφεται: “100 χτυπήματα με μαστίγιο σ’ όποιον δεν πεθάνει στα γέλια”. Την ίδια μέρα τα γραφεία κάηκαν ολοσχερώς από βόμβα, το site έπεσε από χάκερς και η συντακτική ομάδα δέχτηκε απειλητικά μηνύματα. Το περιοδικό απάντησε με ένα εξώφυλλο που έδειχνε ένα μουσουλμάνο κι έναν σκιτσογράφο του Charlie να φιλιούνατι στο στόμα κι έγραφε “Η αγάπη πιο δυνατή από το μίσος”. Στο θόρυβο που ακολούθησε, ο αρχισυντάκτης Charb πρόλαβε να δηλώσει “…η δουλειά μου είναι να κάνω τη ζωή δύσκολη για τους ανόητους εξτρεμιστές, όπως άλλωστε κάνουν κι αυτοί με τη δική μας”. Στο εξώφυλλο του φύλλου του Νοεμβρίου του 2010, o Charb αποκαλύπτει για εμάς τους ηλίθιους τι πραγματικά συμβαίνει. Γράφει: “Ο Μπιν Λάντεν, απειλή για τη γαλλία”. Κι ένα “αφελές” μέλος της αριστερής συνδικαλιστικής οργάνωσης CGT λέει: “Άλλος ένας κρυφός μπάτσος”. Είναι προφανές πως ο Charb είναι τόσο ακροαριστερός που μας μπερδεύει και νομίζουνμε πως ήταν άλλο ένα καθεστωτικό κάθαρμα… Σ’ ένα άλλο εξώφυλλο δείχνει μια μουσουλμάνα να τρέχει γυμνή δηλώνοντας “ναι στο να φοράμε την μπούρκα, μέσα”. Και στο βάθος ένας άντρας μουσουλμάνος φαίνεται να παθαίνει καρδιακό! Μάλλον θα νόμιζε πως οι γάλλοι κομιξάδες είναι αντισεξιστές, αλλά είδε το εξώφυλλο κι έπεσε από τα σύννεφα. Σ’ ένα άλλο φαίνεται ο προφήτης Μωάμεθ να αγανακτά επειδή “δεν παλεύεται να έχεις τόσο μαλάκες πιστούς”   Δυστυχώς αυτή η λίστα των ισλαμοφοβικών σκίτσων δεν έχει τελειωμό. Όμως υπάρχουν κι άλλα (σίγουρα πολύ λιγότερα) που γελοιοποιούν την καθολική εκκλησία και τους φανατικούς εβραίους. Όπως αυτή που δείχνει πως οι καθολικοί ιερείς είναι ομοφυλόφιλοι. Ή μια άλλη που δείχνει έναν έναν ισραηλίτη που δολοφονεί μ’ ένα καλάσνικοφ μια παλαιστίνια. Ή εκείνο που δείχνει έναν καθολικό, έναν εβραίο κι έναν ισλαμιστή ιερέα να φωνάζουν όλοι μαζί πως “Πρέπει να φιμωθεί το Charlie Hebdo”! Αξίζει να σημειώσουμε ορισμένες εσωτερικές έριδες του περιοδικού. Όπως για παράδειγμα την απόλυση του κομιξά Sine για τις “αντισημιτικές” δηλώσεις του. Όπως αξίζει να αναφέρουμε πως ένας εκ των δολοφονημένων, ο Wolinski, ίσως ο πιο ακραίος την εποχή του Μάη του 68 κομιξάς μετά τον Reiser, είχε τιμηθεί το 2005 γινόμενος μέλος της πατριωτικής “Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής”! Περίεργη τιμή για ακροαριστερό δε νομίζετε;  “Ελευθερία του λόγου” ή ταξικός πόλεμος στα χρόνια της αποαποικιοποίησης;Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής πως ο όρος “ελευθερία του λόγου” είναι για μας παραπλανητικός αυτός καθεαυτός. Ο κάθε λόγος ο οποίος διατυπώνεται, καθορίζεται από τις πρακτικές κοινοποίησης του, τα εκφραστικά του μέσα, τη διαδικασία που τον παράγει, τα περιεχόμενα και τη δομή του. Κι ο κάθε λόγος μετέχει με τη δύναμη που έχουν τα υποκείμενα που τον εκφέρουν σε μια διαλεκτική κοινωνική διαμάχη. Όχι σε κάποιο ασφαλές κι αθώο περιβάλλον, αλλά σ’ ένα περιβάλλον με βίαιες αντιθέσεις. Και κανείς ποτέ δεν πρόκειται να σώσει τον ένα λόγο από τον άλλο για λόγους fair play! Εκτός αν ονειρευόμαστε κάποιον καθεστωτικό θεσμό, κάποιον δίκαιο διατητή που δεν καταλαβαίνει από ταξικό πόλεμο κι επιβάλλει μια κάποια α-ιστορική, μαγική ελευθερία για όλους. Ποιος θα είναι αυτός; Ο θεός; Το κράτος; Εν πάση περιπτώσει, αν θεωρούσαμε μέχρι σήμερα πως υπάρχει μια κάποια άνεση έκφρασης απόψεων, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως στο παρελθόν κάποιοι είχαν ματώσει γι αυτό. Να συμπληρώσουμε επίσης πως αυτά που λέει το Charlie Hebdo για τους μοουσουλμάνους είναι νέτα σκέτα η κυρίαρχη δυτική αφήγηση. Τίποτα λιγότερο. Μια ξεκάθαρη γραμμη τα συνδέει με όσα έλεγε ο Μπους ο 2ος όταν ξεκίνησε τον Πόλεμο ενάντια στη Τρομοκρατία. Ή αυτά που λέει το Tea Party στις ηπα. Ή η Μέρκελ όταν δήλωσε πως η πολυπολιτισμική κοινωνία εχει αποτύχει. Ακόμα κι ο Μπρέιβικ όταν απολογήθηκε για τη μαζική δολοφονία που διέπραξε. Οι σκιτσογράφοι του Charlie λένε το ίδιο πάνω κάτω πράγμα με την Λεπέν (την οποία σαν politically correct αρέσκονται να βρίζουν), χρησιμοποιώντας μια γλώσσα την οποία ανέδειξε πρώτη κάποτε η αντικαθεστωτική αριστερά. Όχι τίποτε ουδέτεροι δημοκράτες, αλλά αντικαθεστωτικοί, διεθνιστές μαρξιστές… Όμως από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Κι όπως έλεγε ο Μουσταφά Καγιατί, “Οι λέξεις που σφυρηλατεί η επαναστατική κριτική είναι σαν τα όπλα που άφησαν οι παρτιζάνοι στο πεδίο της μάχης: περνούν στα χέρια της αντεπανάστασης και, όπως οι αιχμάλωτοι πολέμου, υποτάσσονται στο καθεστώς των καταναγκαστικών έργων. Οι πιο άμεσοι εχθροί μας είναι οι εκπρόσωποι της ψεύτικης κριτικής, οι αφοσιωμένοι υπάλληλοί της.“. Επειδή δηλαδή είναι σάτυρα αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι ρατσιστική, σεξιστική και στην υπηρεσία του γαλλικού ιμπεριαλισμού; Όχι αγάπη μου! Kι όσον αφορά στις ίσες αποστάσεις από όλες τις θρησκείες, θεωρούμε πως οι συντάκτες του Charlie μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Η κριτική που έχει δεχτεί η καθολική εκκλησία, όπως και το ισραηλινό κράτος, για τα εγκλήματα και τις ακραίες συντηρητικές τους απόψεις είναι, ως ενός σημείου, κοινός τόπος στην ευρωπαϊκή αριστερά. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που η κριτική αυτή έχει κι αυτή αφομοιωθεί κι από τους κήρυκες του διαφορικού ρατσισμού. Κι όπως και να το κάνουμε, έχει μεγάλη διαφορά να βρίζεις τον Πάπα, ένα ανώτατο πολιτικό-εκκλησιατικό σύμβολο, ή τους φανατικούς ιερείς του ισραήλ (διαρυγνύοντας ανοικτές θύρες) κι άλλο να τσουβαλιάζεις και να ενοχοποιείς ολόκληρούς λαούς. Εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που, στα σκίτσα του Charlie, μετατρέπονται σε μανιακούς δολοφόνους, ανορθολογικούς κλπ. Κάτι σαν την αντιεβραϊκή προπαγάνδα του Γκέμπελς ας πούμε… Αλλά όλα αυτά ίσως να είναι απλώς λεπτομέρειες." |
↧
ANTIFA COMMUNITY # 18 | ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ
ΓΕΝΑΡΗΣ '15 | 18o τεύχος της έκδοσης δρόμου της συνεργασίας αντιφασιστικών ομάδων antifa community.
Κυκλοφορεί στο κέντρο και τις γειτονιές, χέρι με χέρι. Αν δεν έχει φτάσει στα δικά σου και το θες (το συγκεκριμένο ή προηγούμενα τεύχη) στείλε μας ένα mail στο antifacommunity@yahoo.gr
↧
ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ! | ΑΦΙΣΑ ΑΠΟ ANTIFA LAB
 |
Τα γκάλοπ δεν το λένε, αλλά είναι απ’ τα λίγα στα οποία θα μπορούσες να ποντάρεις χωρίς ρίσκο: Ό,τι και να βγάλουν οι κάλπες, τα πράγματα δε θα γίνουν «όπως παλιά». Ό,τι και να μουρμουρίζει η κρατική αριστερά, δεν θα ξανάρθει ο αντρέας για να φάμε όλοι κρέας. Οι σκατένιοι μηχανισμοί του παλαιού προσοδικού κράτους μπορεί να επιβιώνουν, το κάνουν όμως βουλιάζοντας σε όλο και πιο τυπικά μαφιόζικες μπίζνες (για την σωτηρία της πατρίδος και της οικονομίας της, βεβαίως). Οπότε τι μένει;Μια κόντρα μεταξύ των φίλων και των οχτρών της τρόικας; Μια τέτοια αφήγηση μπορεί να προσέδιδε ένα δραματικό τόνο στο ντέρμπι των εκλογών, όμως αγνοεί κάτι αρκετά βαρύ για να το προσπεράσεις στο ντούκου: Όπως τις προηγούμενες δεκαετίες του «ελληνικού ονείρου» έτσι και τα τελευταία 5 χρόνια σε επιτάχυνση, η καφρίλα αυτού του κράτους χτίστηκε μέρα-μέρα πάνω στις επιλογές των εδώ αφεντικών του: όχι σε “κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις”. Απ’ τις δολοφονίες μεταναστών εργατών στα σύνορα και το μάντρωμά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τις μαζικές μειώσεις στους μισθούς κι από το σακάτεμα των ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων μέχρι το διαρκές άγχος για την διάσωση της υγείας των τραπεζών: Το ελληνικό κράτος (ας το ονομάσουμε, για την διευκόλυνση της κουβέντας, το συλλογικό κόμμα των αφεντικών) έχτισε την βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πατώντας πάνω στα κεφάλια μας. Και όποια στολή κι αν μοστράρει μετά τις 25 γενάρη («αριστερή» ή δεξιά) την ίδια γαμημένη ταξική υποτίμησή μας θα συνεχίσει να μεθοδεύει. (Κωλοκατάσταση, ε;) Κωλοκατάσταση.Αλλά δε φτιάχτηκε (μόνο) με νόμους. Φτιάχτηκε και κοινωνικά, απ’ τα άκρα δεξιά μέχρι τ’ «αριστερά», μέρα με την μέρα, με ξεφτιλισμένους ρατσισμούς και μανιασμένα όνειρα επιτυχίας που σαπίσαν, φτιάχτηκε με τα «να γαμηθούνε όλοι, εγώ για την πάρτη μου θα τα μοντάρω», φτιάχτηκε με εθνικές αγανακτήσεις, φτιάχτηκε με «άκρες», φτιάχτηκε με δεξιούς φόβους κι αριστερές “ελπίδες”, φτιάχτηκε με αριστερά και (ακρο)δεξιά εθνικιστικά όνειρα για λεβεντές ηγέτες που «θα ξηγηθούνε εκεί έξω», φτιάχτηκε με «δε γαμιέται, δεν γίνεται τίποτα». Όπου μπήκαν οδοφράγματα σ’ αυτό τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, όπου μπήκαν οδοφράγματα στην ξεφτίλα, μπήκαν από ανθρώπους που αναγνώρισαν ότι μόνο εμείς, η πολυεθνική εργατική τάξη, άνεργες και σκατοπληρωμένοι, φρικαρισμένοι και τσατισμένες, μετανάστριες και μετανάστες, ντόπιοι και ντόπιες, μπορούμε να βάλουμε κόντρες για τα συμφέροντά μας. Και θέλουν κόπο αυτές οι κόντρες και θέλουν οργάνωση και ευρηματικότητα, θέλουν αποφασιστικότητα κι εμπιστοσύνη κι επιμονή. Και δεν θέλουν καθόλου κλάψα και μεταφυσική. Και χρειάζονται περισσότερες και πιο γερές, γιατί είναι οι μόνες που έχουν αξία κι αποτέλεσμα. Δεν είναι της μιας κυριακής και δεν φαίνονται στα γκάλοπ. Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που λένε πως το να διαλέγεις το σκοινί που θα σε κρεμάσουν αποτελεί κι αυτό μια ελευθερία (έκφρασης, στυλ...) Δεν είναι του γούστου μας. ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ Στις 25 του γενάρη δεν θα βιαστούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι. Ψηνόμαστε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν να μείνουμε ξύπνιοι. > ANTIFA LAB > ΑΦΙΣΕΣ |
↧
JE SUIS CHARLIE? | ΑΦΙΣΕΣ ΑΠΟ ANTIFASCIST ACTION & ANTIFA LAB
> αφίσες από το antifascist actionκαι το antifa LAB
 |
Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στο Παρίσι, 10.000 ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ» (και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει) στους ανεπίδεκτους» γάλλους μουσουλμάνους Οι «μυστηριώδεις» και ύποπτες επιθέσεις στο Παρίσι –υποτίθεται πως- έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμα φορά το πολυχρησιμοποιημένο σενάριο της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Κι όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εκείνοι που έχουν την εξουσία και τη δύναμη να υπαγορεύουν αυτό το «σενάριο» ξανά και ξανά, είναι σε θέση να υποδεικνύουν και το «τι πρέπει να γίνει». Κι όλοι/ες ξέρουμε τι έγινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ξέρουμε επίσης και τι γίνεται ακόμα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και μια σειρά άλλες χώρες του πλανήτη, όπου τα πρωτοκοσμικά κράτη έχουν χώσει βαθιά τα χέρια τους στο αίμα των ντόπιων μουσουλμανικών πληθυσμών. Και καταλαβαίνουμε καλά τι πρόκειται να συμβεί και τώρα: η γενικευμένη ισλαμοφοβία στοχεύει πλέον καθαρά και τους μουσουλμάνους που ζουν στα ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που ήταν πάγια επιδίωξη των κατά τόπους στρατο/αστυνομικών συμπλεγμάτων ασφάλειας. Ακόμα λοιπόν κι αν δεν υπήρχαν επιθέσεις του τύπου “Charlie Hebdo” θα έπρεπε σίγουρα να εφευρεθούν -όπως πιθανόν και να συνέβη (και) σ’ αυτή την περίπτωση. Μπορεί λοιπόν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να επαίρονται και να πιστεύουν πως διαδηλώνοντας με το σύνθημα «είμαστε όλοι Charlie», θέλουν να διατηρήσουν ζωντανό το πνεύμα του πάλαι ποτέ Διαφωτισμού. Καθώς όμως οι διαδηλώσεις αυτές ανακηρύχθηκαν από τα media ως «οι μεγαλύτερες στη Γαλλία, μετά τον Β΄Παγκόσμιο», επιβεβαιώνεται –με ένα διαβολικά αντεστραμμένο τρόπο- κάτι πολύ διαφορετικό: όπως πριν 70 χρόνια, έτσι και σήμερα, η ιστορία των αφεντών αυτού του κόσμου συνεχίζει να γράφεται πρώτα απ’ όλα με το μολύβι των όπλων -και όχι μ’ εκείνο των σκίτσων. Μ’ αυτά τα δεδομένα όποιος αγνοεί την συγκυρία του κρατικού και καπιταλιστικού γίγνεσθαι, όποιος κάνει πως δεν βλέπει την ολοκληρωτική μεταχείριση δεκάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων στις χώρες καταγωγής τους αλλά και τον «πολιτισμένο κόσμο», δεν είναι εντελώς απίθανο να νιώθει έως και «σταυροφόρος της ελευθερίας της έκφρασης». Άλλωστε η ιστορία είναι γεμάτη με «χρήσιμους ηλίθιους»… |
 |
Το κράτος της γαλλίας, όπως και τα άλλα ευρωπαϊκά -και της ελλάδας συμπεριλαμβανομένης- είναι ένα κράτος σε πόλεμο. Χρόνια τώρα διεξάγει πολέμους με το στρατό του στο ιράκ, στο αφγανιστάν, στη συρία, στο μάλι. Και σε αυτούς τους πολέμους σκοτώνει μουσουλμάνους. Κι όταν δε τους σκοτώνει εκεί, τους σκοτώνει στα ευρωπαϊκό σύνορα ή μέσα στις ίδιες του τις πόλεις. Την ώρα που οι δυτικοί υπήκοοι αναλώνονται (σε μάλλον βέβαια, για τα μυαλά τους) αστυνομικά σενάρια για το ποιοί βρίσκονται πίσω από την επίθεση, αρνούνται να δουν ποιος πραγματικά οφειλείται από αυτή: είναι το γαλλικό κράτος που νομιμοποιείται να προωθήσει τους σχεδιασμούς του τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική του πολιτική. Η επίθεση έγινε ενάντια στη συντακτική ομάδα ενός πρώην αριστερού περιοδικού. Η Charlie Hebdo εδώ και χρόνια αναπαράγει την κρατική προπαγάνδα περί «απολίτιστων μουσουλμάνων» και συστηματικά επιτίθεται και πρόσβαλλει την αξιοπρέπεια και τις αξίες αυτών που το ίδιο της το κράτος δολοφονεί, νομιμοποιώντας το ηθικά. 3,5 εκατομμύρια Γάλλοι κατέβηκαν στους δρόμους αφενός αποδεχόμενοι την ιστορία περί ισλαμιστών τρομοκρατών και αφετέρου φωνάζοντας το σύνθημα «Je suis Charlie». Αυτό που εννοούσαν οι διαδηλωτές, είτε το καταλάβαιναν είτε όχι, είναι ότι το δικό τους δικαίωμα να ξερνάνε στο δημόσιο λόγο τα δικά τους κομπλεξικά και σακαταμένα ιδεώδη περί “σάτιρας” και “ελευθερίας” είναι πιο σημαντικό απ'τις ζωές και την αξιοπρέπεια εκατομμυρίων μουσουλμάνων. Είναι πιο σημαντικά ακόμα κι αν περνάνε χλευαστικά πάνω από πτώματα. Ακόμα κι αν η υπεράσπιση αυτής τους της"ελευθερίας"απαιτεί 10.000 στρατιώτες μέσα στις πόλεις να στοχεύουν μουσουλμάνους πολίτες (και όχι μόνο). JE SUIS CHARLIE ΕΙΝΑΙ Η ΙΑΧΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ η ελευθερία του λόγου δεν είναι παρά το "ντελικάτο"καμουφλάρισμα μιας κατά τα άλλα στεγνά εμπόλεμης πράξης. |
↧
↧
GODDAMN -
Τον τελευταίο καιρό, σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος, ξεπετάγονται διάφοροι ευρωπαίοι-διαφωτισμένοι, "ειδικοί"πάνω στο ζήτημα του ισλάμ. Το 99% από αυτά που λένε, βέβαια,είναι απλουστευτικές-ανιστορικές-διαταξικές-ρατσιστικές μπούρδες: έχουν την χρησιμότητά τους, αν και όχι πάντοτε για αυτούς που τις εκφράζουν.
Θα επανέλθουμε σ'αυτά. Μέχρι τότε, 1 τραγούδι και μια μεταφρασμένη συνέντευξη (στον M. Muhummad Knight, το 2012) απ'τον "κινηματικό"μουσουλμάνο ράπερ Brother Ali.
"[...] Υπάρχει ένα "μυστικό"ισλαμικό κομμάτι της ιστορίας του hip hop. Διαφορές εκφράσεις του είναι πολύ βαθιά ενσωματωμένες στα χρόνια της λεγόμενης "χρυσής εποχής"του, ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τους κώδικες ώστε να το αναγνωρίσουν. Πόσοι ήταν αυτοί που αντικρύζοντας την πλάτη του τζάκετ που φοράει ο Rakim στο εξώφυλλο του Follow the Leader μπορούσαν να αναγνωρίσουν αυτό που έβλεπαν;
Το πρώτο μισό των 90s, όταν το ισλάμ ήταν κάτι σαν "η θρησκεία του χιπ χοπ", το αυξανόμενο ενδιαφέρον για αυτό είχε κατά κύριο λόγο αναφορά σε συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα όπου το Ισλάμ είχε χρησιμοποιήθει σαν σημείο αναφοράς για να τεθούν μηνύματα κοινωνικής δικαιοσύνης, αυτο-ενδυνάμωσης και αντίστασης στην λευκή κυριαρχία.
O Brother Ali είναι συνεχιστής της παράδοσης εκείνης. Γεννήθηκε, το 1977 κι έγινε μουσουλμάνος το 1993. Οι στίχοι του Rakim και των Public Enemyήταν εκείνοι που τράβηξαν την προσοχή του στο κοράνι. Στα 15 του έγινε μέλος της κοινότητας του Warith Deen Mohammed.
Tο "Mourning in America", τραγούδι απ'τον ομώνυμο τελευταίο δίσκο του, ξεκινάει μ'ένα sample από Malcolm X. και ανακυρήσσει τον πόλεμο σαν "τρομοκρατία που διεξάγουν οι πλούσιοι". Στο Mourning in America and Dreaming of Color ο Ali μιλάει για την παρούσα κατάσταση της "ψυχής του έθνους": για την φτώχεια, τον πόλεμο, τις προκαταλήψεις και τις ψευδαισθήσεις για την κυριαρχία ενός δήθεν "μετα-ρατσιστικού"μοντέλου. Επεκτείνει την έγνοια του χιπ χοπ για έννοιες όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ισότητα, έτσι ώστε να δείξει προς την επίθεση στην ομοφοβία εντός της κουλτούρας.
"Δεν ήμουνα πάντοτε στην σωστή πλευρά αυτής της μάχης"μου εξομολογείται απολογούμενος για την χρήση σεξιστικών κλισέ σε παλαιότερα κομμάτια του. Τώρα πλέον αυτο-λογοκρίνει τέτοιου τύπου σεξιστικές ατάκες στις συναυλίες του. Στο κομμάτι του "Say Amen"επιτίθεται ευθέως στους ομοφοβικούς MCs: "Να πάνε να γαμηθούνε αυτοί που λένε "No Homo".
Όταν κατά την διάρκεια μιας συναυλίας κάποιος απ'το κοινό πετάει μια ατάκα για "καριόλες που κλαψουρίζουν", ο Ali διακόπτει το show και του απευθύνεται: "πήγαινε να δεις μια γυναίκα να γεννάει και να δούμε αν θα χρησιμοποιήσεις ξανά την λέξη "καριόλα", πόσο μάλλον για να περιγράψεις την έλλειψη δύναμης". Πίσω στα παρασκήνια, μιλάμε για την αρρενωπότητα, την λευκότητα και το ισλάμ. "Ο προφήτης μου ήταν ένας άνθρωπος που έκλαιγε", μου λέει ο Ali. "Έκλαιγε για τα παιδιά, τους υπερήλικους, τους φτωχούς και τους φυλακισμένους".
"Η Αμερική δεν θέλει να τα αναγνωρίσει αυτά."
"[...] Δες την περίπτωση του Trayvon Martin*. Είναι κομμάτι μιας κληρονομιάς που πηγαίνει πίσω στις απαρχές αυτής της χώρας. Δημιουργήθηκε μια ρατσιστική ταυτότητα πολίτη δευτερης κατηγορίας για τους μαύρους. Πάντοτε υπήρχε αυτή η μαλακία. Και μετά το επίσημο τέλος της σκλαβιάς είχαμε τους ρατσιστικούς νόμους του Jim Crow. Έχουμε ένα πολύ μακρύ ιστορικό δολοφονιών άοπλων μαύρων από μπάτσους, το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Μέσα σ'αυτή την κληρονομιά είχαμε και διάφορους "ηρωικούς προστάτες"που στο όνομα της "δική μας ασφάλειας"κυνηγούσαν ή ακόμα και δολοφονούσαν μαύρους. Τέτοιοι ήταν στην Κου Κλουξ Κλαν, τέτοιοι είναι και τύποι σαν τον Ζίμερμαν σήμερα. Σε όλες αυτές τις υποθέσεις για κάποιο λόγο αυτός που φταίει είναι το θύμα. Και οι δολοφόνοι είναι πάντοτε αθώοι"."
*Στις 26/2/12, ο George Zimmerman (εθελοντής φύλακας κλειστής κοινότητας) δολοφόνησε τον άοπλο 17χρονο μαύρο Trayvon Martin, επειδή απλά "έμοιαζε ύποπτη φιγούρα". Στις 13/7/13 ο Zimmermanκρίθηκε αθώος απ'το δικαστήριο του Sanford της Florida.
Θα επανέλθουμε σ'αυτά. Μέχρι τότε, 1 τραγούδι και μια μεταφρασμένη συνέντευξη (στον M. Muhummad Knight, το 2012) απ'τον "κινηματικό"μουσουλμάνο ράπερ Brother Ali.
"[...] Υπάρχει ένα "μυστικό"ισλαμικό κομμάτι της ιστορίας του hip hop. Διαφορές εκφράσεις του είναι πολύ βαθιά ενσωματωμένες στα χρόνια της λεγόμενης "χρυσής εποχής"του, ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τους κώδικες ώστε να το αναγνωρίσουν. Πόσοι ήταν αυτοί που αντικρύζοντας την πλάτη του τζάκετ που φοράει ο Rakim στο εξώφυλλο του Follow the Leader μπορούσαν να αναγνωρίσουν αυτό που έβλεπαν;
Το πρώτο μισό των 90s, όταν το ισλάμ ήταν κάτι σαν "η θρησκεία του χιπ χοπ", το αυξανόμενο ενδιαφέρον για αυτό είχε κατά κύριο λόγο αναφορά σε συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα όπου το Ισλάμ είχε χρησιμοποιήθει σαν σημείο αναφοράς για να τεθούν μηνύματα κοινωνικής δικαιοσύνης, αυτο-ενδυνάμωσης και αντίστασης στην λευκή κυριαρχία.
O Brother Ali είναι συνεχιστής της παράδοσης εκείνης. Γεννήθηκε, το 1977 κι έγινε μουσουλμάνος το 1993. Οι στίχοι του Rakim και των Public Enemyήταν εκείνοι που τράβηξαν την προσοχή του στο κοράνι. Στα 15 του έγινε μέλος της κοινότητας του Warith Deen Mohammed.
Tο "Mourning in America", τραγούδι απ'τον ομώνυμο τελευταίο δίσκο του, ξεκινάει μ'ένα sample από Malcolm X. και ανακυρήσσει τον πόλεμο σαν "τρομοκρατία που διεξάγουν οι πλούσιοι". Στο Mourning in America and Dreaming of Color ο Ali μιλάει για την παρούσα κατάσταση της "ψυχής του έθνους": για την φτώχεια, τον πόλεμο, τις προκαταλήψεις και τις ψευδαισθήσεις για την κυριαρχία ενός δήθεν "μετα-ρατσιστικού"μοντέλου. Επεκτείνει την έγνοια του χιπ χοπ για έννοιες όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ισότητα, έτσι ώστε να δείξει προς την επίθεση στην ομοφοβία εντός της κουλτούρας.
"Δεν ήμουνα πάντοτε στην σωστή πλευρά αυτής της μάχης"μου εξομολογείται απολογούμενος για την χρήση σεξιστικών κλισέ σε παλαιότερα κομμάτια του. Τώρα πλέον αυτο-λογοκρίνει τέτοιου τύπου σεξιστικές ατάκες στις συναυλίες του. Στο κομμάτι του "Say Amen"επιτίθεται ευθέως στους ομοφοβικούς MCs: "Να πάνε να γαμηθούνε αυτοί που λένε "No Homo".
Όταν κατά την διάρκεια μιας συναυλίας κάποιος απ'το κοινό πετάει μια ατάκα για "καριόλες που κλαψουρίζουν", ο Ali διακόπτει το show και του απευθύνεται: "πήγαινε να δεις μια γυναίκα να γεννάει και να δούμε αν θα χρησιμοποιήσεις ξανά την λέξη "καριόλα", πόσο μάλλον για να περιγράψεις την έλλειψη δύναμης". Πίσω στα παρασκήνια, μιλάμε για την αρρενωπότητα, την λευκότητα και το ισλάμ. "Ο προφήτης μου ήταν ένας άνθρωπος που έκλαιγε", μου λέει ο Ali. "Έκλαιγε για τα παιδιά, τους υπερήλικους, τους φτωχούς και τους φυλακισμένους".
"Η Αμερική δεν θέλει να τα αναγνωρίσει αυτά."
"[...] Δες την περίπτωση του Trayvon Martin*. Είναι κομμάτι μιας κληρονομιάς που πηγαίνει πίσω στις απαρχές αυτής της χώρας. Δημιουργήθηκε μια ρατσιστική ταυτότητα πολίτη δευτερης κατηγορίας για τους μαύρους. Πάντοτε υπήρχε αυτή η μαλακία. Και μετά το επίσημο τέλος της σκλαβιάς είχαμε τους ρατσιστικούς νόμους του Jim Crow. Έχουμε ένα πολύ μακρύ ιστορικό δολοφονιών άοπλων μαύρων από μπάτσους, το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Μέσα σ'αυτή την κληρονομιά είχαμε και διάφορους "ηρωικούς προστάτες"που στο όνομα της "δική μας ασφάλειας"κυνηγούσαν ή ακόμα και δολοφονούσαν μαύρους. Τέτοιοι ήταν στην Κου Κλουξ Κλαν, τέτοιοι είναι και τύποι σαν τον Ζίμερμαν σήμερα. Σε όλες αυτές τις υποθέσεις για κάποιο λόγο αυτός που φταίει είναι το θύμα. Και οι δολοφόνοι είναι πάντοτε αθώοι"."
*Στις 26/2/12, ο George Zimmerman (εθελοντής φύλακας κλειστής κοινότητας) δολοφόνησε τον άοπλο 17χρονο μαύρο Trayvon Martin, επειδή απλά "έμοιαζε ύποπτη φιγούρα". Στις 13/7/13 ο Zimmermanκρίθηκε αθώος απ'το δικαστήριο του Sanford της Florida.
↧
STORM THE STREETS |
↧
ΤΡΙΤΗ 27/1, ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ: SOUARAP + ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΗΧΟΣ ΣΤΟ FERGUSON
Η Souarap παρουσιάζει & o Υπόγειος Ήχος διοργανώνει:
 |
Εκδήλωση για το Ferguson: "Εξέγερση & hip hop στον αμερικάνικο νότο, μετά τη δολοφονία του Michael Brown" |Τρίτη 27 Γενάρη, 19:30 στην κατάληψη Παπουτσάδικο. >Σχετικά, δείτε και το βίντεο που παρουσιάστηκε σε εκδήλωση πάνω στο ίδιο θέμα από το antifascist action: |
↧